Ці лёгка быць мужчынам? :)

Разам з братам А. ляцім пасьля заданьня на цягнік на станцыі мэтро “Інстытут культуры”. Дабягаем да апошняга вагону. Я:
- Давай сюды заскочым, бо зараз мо’ паедзе!
Брат, зазірнуўшы ў вагон:
О-о-о!.. Не-е-е!..
Бяжым далей. Я:
- Мо’ давай у перадапошні?!
Брат, заглядваючы ў адчыненыя дзьверы:
- Сястра Агнешка, прашу цябе, толькі не сюды!... Хапае мяне за руку і цягне далей.
Я, натуральна, нічога не магу зразумець. Нарэшце мы дабягаем да першага вагону і ледзьве пасьпяваем у яго заскочыць, як дзьверы цягніка зачыняюцца. Я, крыху раздражнёна:
- У чым справа? Навошта нам трэба было ляцець праз увесь пэрон?!
Брат, зь вінаватым выразам твару:
- Справа ў тым, што там з усіх вагонаў выглядвалі прыгожыя дзявочыя ногі… Вось… У кароткіх спадніцах і калготах … А я ж мужчына… Агнешка... Я ж мужчына... Мяне гэта спакушае… Ну не магу я спакойна на ўсе гэтыя жахі глядзець! :)