Нешта мне нядобра сёньня... І на душы нядобра, і ў целе. Вось, хаджу па хаце з лыжачкаю ды капаю ў яе аздараўляльны бальзамчык, які польскія браты капуцыны з розных траваў ды мёду прыгатавалі. Бо чым жа яшчэ лячыцца франьцішканцы, як ні капуцынскімі лекамі? :) ...
А дрэнна мне, напэўна, таму, што я, як завяла сабе ЖЖ, дык цалкам забылася на бугальтаркі ўлік. Ну, мо' не зусім цалкам, але ўсё ж такі ўспаінаю я пра яго даволі рэдка. А квартал жа ўжо заканчваецца... І сумленьне маё ад гэтага моцна пакутуе... А ўзяцца за бугальтарскі ўлік з усёй сур'ёзнсьцю ды адказнасьцю няма ніякіх сілаў. Застаецца толькі спадзявацца ў гэтай справе на Божую Міласэрнасьць, дабрыню дырэктара, і на дапамогу капуцынскага бальзамчыку...
Верш Мар'яна Дуксы з «Паэтычнага Календара» для дзетак.
У гонар Святых Арханёлаў пахілім з пашанаю голаў – у гонар святога Міхала, у гонар святога Рафала, святога Габрыэля… Як ёсць яны – чуемся смела! Бо нашы яны абаронцы. Да нас прылятаюць з-пад сонца. Штодзённа спрыяюць нам дужа, пільнуючы кволыя душы, ад духа ратуючы злога, праводзячы душы да Бога.
Вось ужо чатыры гады доўжыцца нашая барацьба за касьцёл. Малітвы… Малітвы… Малітвы… Сёньня яны гучалі пад прыгожую жывую музыку. Непадалёку ад касьцёла іграў сола саксафаніст. Яму падтакваў гарэзьлівы, шумлівы фантан. Лагодны верасьнёўскі ветрык гартаў старонкі нябачнага нотнага сшытку, а мінакі думалі, што саксафаніст імправізуе… :) А праз маленькае кляшторнае акенца глядзелі на нас браты бэрнардыны. Яны маліліся разам з намі і ціхенька казалі: ”З намі Пан Бог. Мы абавязкова выстаім.”
Падобна на тое, што ісламскі шпіён, пра якога я пісала раней, узяўся за мяне вельмі сур'ёзна :) І ня толькі за мяне. У чарговым ягоным лісьце можна ўбачыць цэлы сьпіс такіх жа «ахвяраў», як і я. Аказваецца, ён жыве ў Саудаўскай Аравіі. Даслаў мне некалькі фотаздымкаў. Толькі ня ведаю, ці сваіх, ці мо' Саудаўскага караля. Бо вось жа на адным зь іх ён вітаецца з Баракам Абамам. У лісьце ёсьць таксама і некалькі даволі прыгожых паштовак, але я асьцерагаюся іх тут выкладаць, бо яны падпісаныя па-арабску, і не вядома, аб чым там вядзецца…
***
Ксёндз учора тлумачыў, што каталікам варта шукаць дыялогу з прадстаўнікамі іншых рэлігіяў. Але ж дзеля гэтага не пашкодзіла б ведаць ня толькі беларускую, але і ангельскую мову. А я, на жаль, яе ня ведаю.
Ноччу і днём, пры сьвятле Сонца і ў навальніцу, у небясьпечных месцах і на раўніне Бог з намі. Ён наш Пастыр. Ён абяцаў быць з намі заўсёды, да сканчэньня сьвету. Навучымся прымаць Яго “цяпер і ў хвіліну сьмерці нашай”. Часам нам здаецца, што Хрыстос адсутнічае, што Ён недзе далёка, што Яго трэба шукаць. Гэта распаўсюджаны аптычны падман верніка, які кліча: “Пане, пасьпяшайся!” Але Езус побач. Ён глядзіць і чакае... Ж.-Р.Бушэ, ОР.
***
Ночью и днём, при свете Солнца и в грозу, в опасных местах и на равнине Бог с нами. Он наш Пастырь. Он обещал быть с нами всегда, до конца мира. Научимся принимать его «ныне и в час смерти нашей». Нам часто кажется, что Христос отсутствует, что Он «где-то», что надо Его искать. Это распространённый оптический обман верующего. Он зовёт: «Господи, поспеши!» Но Господь рядом, смотрит и ждёт. Ж.-Р.Буше, ОР.
“...Каб аднойчы дасягнуць шчасьця…” – кажуць некаторыя недасканалыя пераклады літургіі. У які дзень, калі? Заўтра, пасьлязаўтра – гэта не суцешыць таго, хто пакутуе. Казаць яму аб гэтым – значыць даваць непрыгодныя лекі. Сёньня, менавіта сёньня, у самы разгар духоўнай барацьбы, калі падступае адчай, я асьмельваюся прасіць аб радасьці Божага Валадарства, аб слодычы прысутнасьці Пана. Ці заўважылі вы, што Хрыстос не сказаў разбойніку: “Заўтра будзеш са мной у Раю”? Ж.-Р.Бушэ, ОР.
***
«Чтобы достигнуть однажды блаженства» - говорят плохие переводы литургии. В какой день, когда? Завтра, послезавтра – это не утешит страждущего, говорить ему об этом – значит давать ему негодное лекарство. Сегодня, именно сегодня, в самый разгар духовной битвы и «когда подступает отчаяние» я осмеливаюсь просить о радости Царства, о сладости присутствия Господа. Заметили ли вы, что Христос не сказалразбойнику: «Завтра будешь со мною в раю»? Ж.-Р.Буше, ОР.
Мы мусім зразумець, што азначае барацьба за душы. Яна вядзецца ня проста дзеля ўзрастаньня Касьцёла, а дзеля таго, каб зьяднаць душы з Хрыстом. Гэтая найдзіўнейшая з войнаў вядзецца на карысьць праціўніка, а ня супраць яго. Нават сам тэрмін “праціўнік” альбо “вораг” тут непрыймальны.
Кожны няверуючы, так сама, як і вернік, мае несьмяротны дух і створаны па вобразу і падабенству Божаму. Хрыстос памёр за яго. Як бы варожа ён ні ставіўся да Касьцёла, ці да Хрыста, нашая мэта – навярнуць яго, а ня проста нанесьці яму паразу. Мы ніколі не павінны забываць, што шатан прагне ягонай душы так жа, як і нашай, і што мы мусім змагацца за яго з д’яблам. Часам мы мусім супрацьстаяць чалавеку, каб прадухіліць небясьпеку, якая пагражае ягонай душы, але мы заўсёды хочам адваяваць яго дзеля збаўленьня ягонай уласнай душы. Нашая здольнасьць змагацца знаходзіцца ва ўладзе Сьвятога Духа, а гэта значыць – Любові Айца і Сына; калі ж воіны Касьцёла ўзброены нянавісьцю – яны змагаюцца супраць Духа. (Ф.Шыд, “Багаслоўе для пачынаючых").
***
Мы должны понять, что значит борьба за души. Она ведётся не просто для возрастания Церкви, но для того, чтобы соединить души со Христом. Эта удивительнейшая из войн ведётся в пользу противника, а не против него. Даже сам термин “противник” или “враг” неприложим к ней.
Каждый неверующий, так же как и верующий человек, обладает бессмертным духом и сотворён по образу и подобию Божию. Христос умер за него. Как бы враждебно он ни был настроен к Церкви или ко Христу, наша цель – обратить его, а не просто нанести ему поражение. Мы никогда не должны забывать, что дьявол алчет его души так же, как и нашей, и что мы должны сражаться за него с дьяволом. Иногда мы бываем вынуждены оказывать сопротивление человеку, чтобы предотвратить опасность, грозящую его душе, но мы всегда хотим отвоевать его ради спасения его собственной души. Наша способность сражаться находится во власти Святого Духа, т.е. Любви Отца и Сына; если же воины Церкви движимы ненавистью, они сражаются против Духа. (Ф.Шид.”Богословие для начинающих”).
“Ніхто ня можа прыйсьці да Мяне, калі Айцец не пакліча яго…” Сьвяты Аўгустын рабіў з гэтых словаў эвангеліста Яна вельмі сумныя высновы, мяркуючы, што толькі абраным дадзена пачуць заклік Божы. Насамрэч, мы ўсе пакліканыя, мы ўсе створаныя па вобразу і падабенству Божаму. Эвангеліст Ян хацеў сказаць, што ніхто ня можа сам прыйсьці да Хрыста і стаць ягоным пасьлядоўнікам. Пошук Бога – гэта ня толькі мая ўласная актыўнасьць. Гэта адказ на запрашэньне, якое зыходзіць ад Айца. Але, калі ўсе пакліканыя і запрошаныя, дык чаму ж так мала тых, хто чуе і прыходзіць? Можа, яны не пачулі закліку? Можа, ў іхніх сэрцах не знайшлося мейсца для Таго, хто іх запрасіў? Цыстрэрцыянец у сваім пустэльніцтве пачуў заклік і адказаў на яго. А індус, які памірае ад голаду на вуліцы? А жанчына, пакінутая мужам? А стары, што памірае ў самоце? Колькі запрашэньняў для тых, хто жадае распачаць сваю малую працу і свой новы шлях?..
Ж.-Р.Бушэ, ОР
***
“Никто не может прийти ко Мне, если Отец не призовёт его”. Святой Августин делал из этих слов евангелиста Иоанна весьма печальные выводы, считая, что только избранным дано услышать призыв Божий. В действительности, мы все призваны, мы все созданы по образу и подобию Божьему. Евангелист Иоанн хотел сказать, что никто не может сам прийти к Христу, стать его наследником. Поиск Бога не есть лишь моя собственная активность – это ответ на приглашение, исходящее от Отца. Но если все призваны, приглашены, то почему лишь немногие слышат и приходят? Может быть, они не услышали призыва? Может быть, в их сердце не нашлось места для пригласившего? Цистерцианец в своём отшельничестве услышал призыв и ответил на него. А индус, умирающий от голода на улице? А женщина, оставленная мужем? А старик, умирающий в одиночестве? Сколько приглашений для желающих начать свой малый труд и свой путь?
Ж.-Р.Бушэ, ОР
***
На фотаздымку - касьцёл Маці Божай Шкаплернай у Гудагаі.
Mniszki Kamedułki kładą duży nacisk na samotność i milczenie.
O duchowości sióstr wiele mówi stary tekst kamedulski:
„Milczenie bez rozmyślania to jak pogrzebanie żywego; rozmyślanie bez milczenia jest nieskuteczne jak budzenie umarłego; ale rozmyślanie duchowo złączone z milczeniem daje duszy wielki pokój i prowadzi do doskonałej kontemplacji”. *** Зайздрошчу (па-добраму) камэдулкам... :)
Шукаць Бога ўпарта, самазабыўна – гэта не прывілея, не абавязак становішча, не прафэсія. Гэта заклік да ўсіх.. Мала тых, хто адказвае на яго, таму што Эвангельле часта разумеюць як маральнае правіла, і ня ведаюць глыбока патрабаваньняў Эвангельля, гнуткасьці ягонага прымяненьня. Толькі той ведае Эвангельле, хто непадзельна даверыўся Богу жывому. (Ж.-Р.Бушэ, ОР)
***
Искать Бога упорно, самозабвенно – это не привилегия, не обязанность положения, не профессия. Это призыв ко всем. Мало отвечающих, потому что Евангелие часто понимают, как нравственное правило, и не знают глубоко требований Евангелия, гибкость его применения. Только тот знает Евангелие, кто безраздельно доверился Богу живому. (Ж.-Р.Буше, ОР)
***
На фотаздымку - алтарная частка касьцёла Нараджэньня Найсьвяцейшай Панны Марыі ў м.Заслаўе.
На фотаздымках - высокакваліфікаваныя менскія катЫ - фотамадэлі . Пазіраваньне платнае. Расцэнкі ўмераныя: 5 хвілінаў працы = 50 г вэнджанай каўбасы для кожнага ката. Фатографы з сардэлькамі і сасіскамі могуць не турбавацца і адразу ж праходзіць міма :)
На 1-м фотаздымку: анёлы спусьціліся зь неба на беласьнежных пушыстых вяровачках, уладкаваліся на даху доміка, крыху пагрэліся пад лагодным верасьнёўскім сонейкам, абмеркавалі апошнія навіны - і нябесныя, і зямнныя, а потым абкруцілі вяровачкамі комін і прывязалі домік прама да неба - каб ён нікуды ад яго ня ўцёк... :) *** На доміках вісяць шыльды, на якіх напісана, што яны пабудаваныя напрыканцы ХІХ - пачатку ХХ стагоддзяў, зьяўляюцца помнікамі архітэктуры і ахоўваюцца дзяржавай.
Калі на зямлю апускаецца ноч і ў вокнах утульных домікаў запальваецца бурштынавае сьвятло, чароўны мастак, які спрадвеку жыве ў вежы Кальвінскага збору, выходзіць прагуляцца па ціхіх бязьлюдных вулачках старажытнага гораду. Напэўна вы спытаеце, а што ж ён робіць днём? – А днём мастак стаіць за мальбэртам і малюе чароўныя Сны аб Заслаўі. Для каго? – Для ўсіх, хто жадае іх бачыць. І для вас намалюе таксама, калі вы яго аб гэтым папросіце... А сны ў мастака атрымліваюцца вельмі-вельмі прыгожыя. Чаму? – Таму што яму ніхто не замінае іх маляваць. Суровая праваслаўная манашка кожны божы дзень дзяжурыць ля ўваходу ў вежу і нікога й блізка туды не падпускае, аберагаючы спакой мастака, а заадно – і ўсе таямніцы ягонага жыцьця і творчасьці… :)
На працягу сваёй доўгай гісторыі Касьцёл, зьдзяйсьняючы свой шлях, ня раз “загрузаў у каляіне”. Гэта адбывалася з-за таго, што ён не прыслухоўваўся да голасу шукальнікаў чыстых крыніцаў, заклікаўшых да паўнаты духоўнага жыцьця, якую дае Бог. Часам ён зьнявольваў іх у турмах і спальваў іх на вогнішчах. Цяжка прасіць аб дапамозе Духа, ня ведаючы, адкуль Ён ідзе, і захоўваць пры гэтым свой падмурак трывалым, бачным, верным. І тым не менш, Бог чакае нашай перамогі. (Ж.-Р.Бушэ, ОР)
***
В течение своей долгой истории Церковь, совершая свой путь, не раз «застревала в колее». Это происходило из-за того, что она не прислушивалась к голосу искателей чистых родников, призывавших к полноте духовной жизни, даваемой Богом. Порой она заточала их в темницы и сжигала их на кострах. Трудно молить о помощи Духа, не зная, откуда Он идёт, и хранить при этом своё основание прочным, видимым, верным. И тем не менее Бог ждёт нашей победы. (Ж.-Р.Бушэ, ОР)
***
На фотаздымку - Лёнік Ульскі і касьцёл Маці Божай Ружанцовай у в.Пяскі Мастоўскага раёну. Вось так выглядае духоўны альпінізм :)
Закхэй прагнуў бачыць Езуса, але яшчэ раней Езус прагнуў бачыць Закхэя. “Закхэй! Сыдзі хутчэй, бо сёньня мне трэба быць у цябе ў доме.” Закхэй ўзьлез на дрэва. Езус чакаў яго ўнізе. Нам здаецца, што ў пошуку духоўнага жыцьця трэба бегчы кудысьці ў больш чыстыя вышыні. Але Бог чакае нас у нашым сэрцы. Шуканьне Бога – гэта не духоўны альпінізм, але духоўная спэлеалёгія. Спускайся, Закхэй, спускайся ўсё глыбей і глыбей. У тваім сэрцы, азмрочаным і занятым тысяччу і адным ідалам, твой Гасподзь расчышчае Сабе шлях, знаходзіць Сабе месца. Табе – Яго прыняць. (Ж.-Р.Бушэ, ОР)
***
Закхей жаждал видеть Иисуса, но ещё раньше Иисус жаждал видеть Закхея. «Закхей! Сойди скорее, ибо сегодня мне надобно быть у тебя в доме». Закхей влез на дерево. Иисус ждал его внизу. Нам кажется, что в поиске духовной жизни надо бежать куда-то в более чистые высоты. Но Бог ждёт нас в нашем сердце. Искание Бога – это не духовный альпинизм, но духовная спелеология. Спускайся, Закхей, спускайся всё глубже и глубже. В твоём сердце, омрачённом и занятом тысячью и одним идолом, твой Господь расчищает Себе путь, находит себе место. Тебе – Его принять. (Ж.-Р.Буше, ОР)
***
На фотаздымках - дарога з Гудагаю і крыж пры ўваходзе ў Гудагай. 18.07.2009г.
Усё болей і болей духоўны пошук вядзецца пад адкрытым небам. Тое, што калісьці магло абараніць ці падтрымаць, цяпер здаецца крохкім і нават ілюзорным. Ці трэба шкадаваць аб гэтым? Усё можа паслужыць на карысьць таму, хто верыць. Новая сапраўднасьць патрабуе новых шляхоў навучаньня. Маліцца, калі столькі людзей цудоўна абыходзяцца без малітвы. Жыць бяз зброі, калі ўсё навокал нас прымушае асьцерагацца і абараняцца. Хрысьціянскае жыцьцё не прыходзіць само сабой. Яно патрабуе зноў ды зноў і пачынаць, і вучыцца. Мы забываемся на гэта. Нас не становіцца больш, і мы ня робімся мацнейшымі. Знакі, дадзеныя нам, больш ні аб чым ня кажуць. Наіўна думаць, што такое становішча раптам зьменіцца. Нам застаецца аднавіць у сабе дзьве запаведзі, а па сутнасьці – толькі адну. Так паступалі першыя хрысьціяне. (Ж.-Р.Бушэ, ОР, “Ідзі за мной”)
***
Всё более и более духовный поиск ведётся под открытым небом. То, что когда-то могло защитить или поддержать, ныне кажется хрупким, если не иллюзорным. Нужно ли сожалеть об этом? Всё может послужить во благо верующему. Новая действительность требует новых путей обучения. Молиться, когда столько людей благополучно обходятся без молитвы. Жить безоружным, когда всё вокруг нас заставляет остерегаться и защищаться. Христианская жизнь не приходит сама по себе и требует вновь и вновь и начинать, и учиться. Мы забываем об этом. Нас не больше и мы не сильнее. Знаки, данные нам, больше ни о чём не говорят. Наивно думать, что состояние это вдруг изменится. Нам остаётся обновить в себе две заповеди, а по сути одну. Так поступали первые христиане. (Ж.-Р.Буше, ОР, «Следуй за мной»)
Гэтыя крэйдавыя кар'еры знаходзяцца непадалёку ад Ваўкавыска. У іх здабываюць крэйду для Краснасельскага завода будаўнічых матэрыялаў. Завод вырабляе цэмэнт. Таму ўсё навакольле засыпана белым цэмэнтна-крэйдавым пылам: і шаша, па якой імчаць адзін за адным агромістыя грузавікі з цэмэнтам альбо крэйдаю; і дрэвы, што стаяць уздоўж дарогі; і хаты, ў якіх жывуць людзі; і нават па-майстэрску сплеценая тлустымі мясцовымі павукамі "цэмэнтавая" павуціна, якую вельмі цяжка разарваць. Так, павукітут пачуваюцца шчасьлівымі.
Сапраўдная "Белая Русь", адным
словам. Памятаеце, як калісьці сьпявалі "Песьняры": "... Белыя гоні бульбы, белыя косы дзяўчат, воблакаў белых над лугам вечны парад..." Ну і канечне, карціна не была б поўнаю, калі б у ёй не было пана Алеся Белага, апранутага ў белую кашулю... :)
У кар'ерах таксама можна знайсьці шматлікія велічэзныя кавалкі крэмня. Калісьці яго тут здабывалі першабытныя людзі. Я часам задумваюся: а ці далёка мы адышлі ад іх?:)
***
Вялікі дзякуй за цудоўную паездку і добрую кампанію спадарам Дзянісу
Салашу, Алесю Беламу і Лявону
Ульскаму. Праўда, у нас ва ўсіх вельмі розныя ідэалягічна-палітычны погляды, але ж мы ўсе хрысьціяне-каталікі...
А кар'еры і сапраўды вельмі прыгожыя :)
урываецца браце-вецер. Ён гартае часопіс “Галоўны бухгальтар”, затым – абаротна-сальдавую ведамасьць, і, напэўна, атрымаўшы наймацнейшы стрэс ад убачанага і прачытанага, хуценька накіроўваецца ў бок канапы і адразу ж там засынае. Усьлед за ветрам у пакой залятае матылёк – шакаляднік. Ён уладкоўваецца на агромістым дапаможніку па бугальтарскаму ўліку, расфарбаваным у бэзава-жоўтыя колеры, думаючы, напэўна, што знайшоў клюмбу з браткамі (добра, што матылькі ня ўмеюць чытаць :) Адразу за матыльком у пакой павольна ўплываюць самавітыя бела-шэрыя аблокі. Адно зь іх завісае прама над кампутарным сталом і ціха шэпча мне на вушка:
- А хочаш, мы забярэм цябе з сабой?
- Куды? – зьдзіўлена пытаюся я.
- Туды, дзе жыве вецер, матылькі і аблокі, і дзе няма бугальтарскага ўліку, - адказвае, падміргваючы, воблака… :)
Мы часта разьмяжоўваем крыж і любоў. Але, калі, кажучы аб любові, мы не ўспамінаем аб крыжы, то гэта азначае, што мы ніколі па-сапраўднаму не любілі. Няма сапраўднай, поўнай і шчасьлівай любові бяз поўнага адданьня сябе, а гэта заўсёды спалучана зь цярпеньнем. А крыж безь любові можа нарадзіць нездаровыя зьявы: перажоўваньне правалаў, боязьнь шчасьця і іншыя маскі, якія “стары” чалавек апранае для таго, каб з хрысьціянскім выглядам стаяць на месцы, не рухаючыся наперад.(Ж.-Р.Бушэ, ОР)
Гэтая прыгожая казка жыве ў двары дома на вул.Сядых-30. А знайшла я яе гады 2 таму. Прыехала ў тамтэйшую падаткавую інспэкцю з бухгальтарскімі справаздачамі, а там якраз абед распачаўся. Вось мне і давялося шпацыраваць па бліжэйшых вуліцах амаль цэлую гадзіну. А казка чакала на мяне, прытаіўшыся за вуглом:) Але ж тады яна толькі пачынала стварацца... *** Нажаль, не атрымалася зрабіць больш здымкаў, бо разрадзілася батарэйка. Як і заўсёды - ў самы непадыходзячы момант... :(
Ужо некалькі начэй запар мяне перасьледуе агромісты чорны сабака. Ён залятае ў адчыненае вакно, садзіцца насупраць мяне і глядзіць сваімі карымі вачыма прама ў мае вочы. Усё гэта адбываецца, натуральна, у сьне. І я ніяк не магу зразумець, хто гэта: сябра ці вораг? І што ён хоча мне сказаць?..
Ён перагледзеў усе мае фотаздымкі з касьцёламі ды цэрквамі, а потым вырашыў навярнуць мяне ў мусульманства. Дзеля гэтага спадар Ali даслаў на мой е-mail ліст з адпаведным музычным суправаджэньнем , у якім напісаў, што любіць мяне (але ж ня ў духу перадапошняй энцыклікі сьв.Айца, а ў духу Карана :) і што я змагу стаць шчасьлівай толькі тады, калі прыму іслам… У лісьце таксама ёсьць спасылкі на адпаведныя мусульманскія блогі і сайты. Вельмі прыгожыя, дарэчы…
Як на мой погляд, дык навяртаць тых, хто ўжо навернуты – занятак ня надта добры. Напрыклад, я, калі сустракаюся з мусульманамі, ці іудзеямі, ці прадстаўнікамі іншых рэлігіяў, такога сабе не дазваляю.
Але я перакананая, што калі б усе хрысьціяне (ў тым ліку і я) жылі сапраўды па-хрысьціянску, то ў сьвеце ўжо не засталося б ніводнага бязбожніка і ніводнага прадстаўніка іншай рэлігіі…
Нешта мне нядобра сёньня... І на душы нядобра, і ў целе. Вось, хаджу па хаце з лыжачкаю ды капаю ў яе аздараўляльны бальзамчык, які польскія браты капуцыны з розных траваў ды мёду прыгатавалі. Бо чым жа яшчэ лячыцца франьцішканцы, як ні капуцынскімі лекамі? :) ...
