http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%BE%D0%B3%D0%BE%D0%BB%D1%8C,_%D0%9D%D0%B8%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0%D0%B9_%D0%92%D0%B0%D1%81%D0%B8%D0%BB%D1%8C%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87
(пераклад мой :)
***
Але добра, што ён хоць беларусаў ня ўспомніў - бо, напэўна, не ўважаў нас за славян... :)
Нашу такі во шалік. Бо падабаецца.На легіянэрскім заданьні разам зь сястрой спрабуем размаўляць на духоўныя тэмы з 70-гадовым мужчынам. А ён нам кажа:
- І што вы можаце мне распавесьці? Я таксама каталік, але малітваў ведаю нашмат больш за вас, і ўсе – напамяць.
Мы:
- Напэўна, Вы ведаеце: “Ойча наш”, “Вітай Марыя”, “Хвала Айцу”, Сымбаль веры”..? А якія яшчэ?
Мужчына:
Не, я малюся па-расейску.
Мы:
- Па-расейску? Але ж у Менскіх касьцёлах нават няма расейскамоўных набажэнстваў…
Мужчына:
- Я малюся па праваслаўнаму малітоўніку. А што, нельга? Бог жа адзін. Да таго ж беларускую мову я ня ведаю.
Мы:
- Ну канечне ж можна. Але чаму ж Вы ня ведаеце роднай мовы? Вы ж, напэўна, вучыліся ў беларускамоўнай школе?
Мужчына:
- Так. Вучыўся. Але калі тое было… Расейская мова мне бліжэй. А мы з жонкай калісьці ў Баўгарыі адпачывалі, дык там да нас, рускіх, так добра ставяцца…
Мы:
- Дык Вы ж беларус… А да рускіх там добра ставяцца, бо напрыканцы XIX стагодзьдзя Расея вызваліла Баўгарыю ад турэцкага прыгнёту. Да таго ж рускія лю…
Мужчына, перабіваючы нас на палове слова:
- Ой, дзевачкі, толькі ня трэба мне казкі пра рускіх людзей распавядаць. Бо ўсе ж ведаюць, што “лягчэй будзе сэрцу, як згіне маскаль” ! Вось…
То быў звычайны дзень вясеньні (АРЛ у чарговы раз кудысьці кагосьці пасылаў)
І лЮдцы бегалі наўкола… (а сярод іх і апазыцыянэры, між іншым)
А я стаяў у (ачапленьні) захапленьні
Каля Чырвонага касьцёла... (ТОЛЬКІ Z!!! :)
-Кажа Яму Пілат: Што такое Праўда?" (Ян, 18:38)
Дзякуючы яму тыя, што зоркам служылі, ад зоркі навучыліся пакланяцца Табе, Сонцу справядлівасьці,
І зразумелі, што Ты – сьвітаньне з вышыняў. Госпадзе, слава Табе.”
На 1-м і 2-м фотаздымках - даволі змрочная карціна беларускага мастака Андрэя Мірскага з выяваю Мсьціслаўскага касьцёла Унебаўзяцьця Найсьвяцейшай Панны Марыі, пабудаванага кармелітамі ў 1637–1638 гадох і рэканструяванага ў ХVIII стагодзьдзі. Карціна напісана ў 1991 годзе. Касьцёл яшчэ ў занядбаньні, без крыжоў, над ягонымі купаламі кружляе неўгамоннае вараньнё.
Карціна гэтая даволі вялікая. Яна вісіць у мяне над канапаю, і калі я кладуся спаць - апынаецца прама ў мяне над галавой. А ўначы, калі я прачынаюся - бачу, як яна паціху апускаецца ўсё ніжэй ды ніжэй, але, як толькі заўважае, што я ўжо расплюшчыла вочы - тут жа вяртаецца на месца. І так паўтараецца кожны раз... Можа яна хоча мне нешта сказаць?.. А можа кліча мяне ў Мсьціслаўе?..Толькі лацінка, Зянон і Касьцёл!
Край – без расейшчыны і маскалёў.
Толькі Пагоня зь вершнікам сьмелым.
Штандар толькі бел-чырвона-белы.
Толькі Пан Бог, Марыя і Езус!
Ворагі злыя няхай к нам ня лезуць.
Толькі Любоў, Надзея і Вера!
Разам з Хрыстом пераможам мы Зьвера!
Ну а пакуль што – Рыгоравіч толькі…
Трусік чароўны, крыжыкі, нолікі …
Закат над балотам, зьвязда ў каласох…
Лён ў стужках чырвона-зялёных засох…
Ксёндз - зьвер вельмі харошы чалавек… Ён стараецца ставіцца да мяне па-людзку… І нават зрабіць нешта добрае… Але ў яго гэта не атрымліваецца... Напэўна таму, што я замінаю...
На днях адзін грэка-каталіцкі сьвятар, зазірнуўшы ў мой ЖЖ, падумаў, што я манашка, а не сьвецкая францішканка… І што я сяджу побач з праваслаўным айцом з БАПЦ за адным кампутарам і разам зь ім з захапленьнем чытаю ЖЖ добра ўсім вядомага паганца… Прама дэтэктыў нейкі атрымаўся… З допытам...
Цудоўныя ў нас людзі ёсьць… Спачатку пан Дзяніс Салаш абазваў мяне “пляткаркай-паклёпніцай", "пляткаркай звычайнаю", "экзальтаванай касцельнай дэвоткай" (дарэчы, ўсё гэта я чую ад яго ўжо ня ў першы раз), ну, я цярплю, ды кажу яму, што я ж легіянэрка, таму мушу быць здольнай вытрываць дзеля Хрыста нават і не такія рэчы. А пан у адказ пачынае пагражаць мне экскамунікай за блюзьнерства. Я прапаную яму зьвярнуцца да Тадэвуша Кандрусевіча, а ў адказ атрымліваю вось што:
"Раю я вам самой здацца Яго Эксцэленцыі, прыйсці і афіцыйна заявіць: я, Марына Бараноўская* (толькі ж я не Бараноўская, а Баброўская) па ўласнай ініцыятыве, самазакінулася як двацаціпяцітысячніца ад БНФ на тэрыторыю "польска-касцельнай чмуты" з мэтамі нацыяналістычнай прапаганды і сталага пляткарства."
--
"Двадцатипятитысячники - передовые сЬвядомые крупных промышленных центров РБ, добровольно поехавшие по призыву БНФ на хозяйственно-организационную работу в католические приходы Западной Беларуси в начале 1990-ых, В ноябре 1991 года Сойм БНФ(б) принял постановление о направлении 25 тыс. сЬвядомых с достаточным организационно-политическим опытом. Это решение нашло среди националистических масс широчайший отклик. В отборе добровольцев наряду с партийными организациями принимали участие коллективы сЬВядомых, которые обсуждали поступившие заявления на районных и областных собраниях. В итоге по РБ было отобрано и послано на работу в польские парафии 27 519 сЬвядомых. "
http://www.oval.ru/enc/21814.
Шаноўнае спадарства і панства, мо' хто ведае, аб чым тут увогуле вядзецца?
А пачытаць усе гэтыя пэрлы можна вось тут:
Вялікі засьнежаны горад у чарговы раз змагаўся з акупанткаю ноччу, ужываючы супраць яе свае шматлікія рознакаляровыя ліхтары. Але ж усе і так добра ведалі, што перамога ўсё роўна будзе за ёй. Аксамітны чорны кот ростам 1м65см цудоўна глядзеўся на фоне толькі што выпаўшага чысьцюткага сьнегу. Ён спакойна сядзеў побач з ужо пратаптанай людзьмі вузенькай сьцяжынкай і на кагосьці, ці на штосьці чакаў. Раптам ягоныя загадкавыя смарагдавыя вочы сустрэліся з маімі задумлівымі шэрымі. Кот павольна падняўся, штосьці мяўкнуў сабе пад нос, абтрос ад сьнегу свой пушысты чорны хвост і рашуча пайшоў сьледам за мной, ледзьве не наступаючы мне на пяткі. Ад такога незвычайнага спадарожніка на душы ў мяне адразу ж зрабілася неяк вельмі маркотна і трывожна. Усьведамляючы, што ад ката трэба тэрмінова нейкім чынам пазбавіцца, я палезла ў сваю торбачку і дастала адтуль бліскучую серабрыстаю рыбіну (як сымбаль хрысьціянства, натуральна, а не як спажыву для абсалютна незнаёмага мне ката :) і шпурнула яе прама ў лапы чорнай жывёліне. Ката такі мой учынак абсалютна не зьбянтэжыў, і нават не зьдзівіў. Ён спрытна спаймаў рыбіну леваю лапаю і, хітра ўсьміхнуўшыся, прыціснуў яе да сэрца, а правую лапу паклаў мне на плячо (жах які…) і ціха прашаптаў мне на вушка: “Ня бойся…”
Вось такі "жахлівы" сон можа прысьніцца хрысьціянцы, калі яна апаўночы заходзіць у ЖЖ добра ўсім вядомага паганца і пачынае дыскутаваць зь ім на тэму рыбалкі… :)
***
Але, дзякуй Богу, што мне хоць ГЛ ня сьніцца зь ягонымі круглагадовымі купальскімі оргіямі... Вось гэта было б насамрэч страшна... :)
Сёньня ўвечары, як толькі я выйшла з касьцёла, за мной адразу ж увязаўся “хвост” у выглядзе кабеты гадоў пад 50. Я іду – і яна за мной. Я спыняюся на зялёнае сьвятло – і яна стаіць непадалёку. Я паднімаюся на ганак адміністрацыйнага будынку – і яна тут як тут. А навокал – “ні машын, ні людзей”, а толькі сьнег ды ёлкі. Нарэшце я не вытрымліваю і пытаюся:
- У чым справа? Можа Вам патрэбна якая-небудзь дапамога?
- Я не разумею беларускую мову,- сурова адказвае жанчына на польска-беларускай трасянцы. А потым задае мне вельмі цікавае пытаньне:
- А што Вы рабілі ў нашым касьцёле?
У адказ я дастаю мабільнік і пачынаю набіраць першы патрапіўшыся на вочы нумар. І толькі пасьля гэтага жанчына пакідае мяне ў спакоі і сыходзіць. І як мне гэта разумець?..
Я прыйду да Вас у вобразе Плачкі, і буду плакаць па тых дзецях, якіх Вы калісьці пакінулі. Памятаеце, тады, на вечарыне ў пана А. Вы пачалі зьбірацца дадому раней за ўсіх, а пан К. спытаў у Вас:
- Пане Л., куды ж Вы так рана зьбіраецеся? Пабудзьце ‘шчэ з намі. У Вас жа дзеці ў хаце ня плачуць…
Пачуўшы пра дзяцей, Вы раптам спахмурнелі і ціха прамовілі:
- Адкуль Вы ведаеце, пан К.? Магчыма, дзесьці й плачуць…
Але ж Вы пайшлі не да іх…
Пан Гарлівы Літвін напісаў сёньня, што ў яго ўзьніклі праблемы зь інтэрнэтам. І што “скоро, видимо, сам Бог, в лице временно, хотя и неправомерно, замещающего его в деревне Белтелекома, освободит пана от любого рода Интернет-«обязанностей». Так вось я зараз малюся да сьв. Ісідара Сэвільскага – патрона інтэрнаўтаў і інтэрнэту, каб такога ня здарылася, і каб Пан Бог, празь ягонае заступніцтва , дазволіў пану Гарліваму Літвіну і надалей карыстацца інтэрнэтам без усялякіх праблемаў, перашкодаў і абмежаваньняў, а мо’ нават і бясплатна.
