Псыхолягі, якія займаюцца вывучэньнем псыхалёгіі масаў, вельмі прыгожа пішуць пра масавыя сымбалі. Адным з такіх сымбаляў зьяўляецца вецер.
Ягоная моц мяняецца, а разам зь ёй і ягоны голас. Ён можа скавытаць ці завываць, быць ціхім альбо гучным. Напэўна, няма такіх тонаў і гукаў, якія былі б яму непадуладныя. Таму ён успрымаецца як нешта жывое нават цяпер, калі ў людзкіх вачох многія прыродныя зьявы згубілі сваю адухоўленасьць. Акрамя голасу, вецер мае напрамак. Каб яго вызначыць, трэба ведаць, адкуль ён прыйшоў. Паколькі чалавек цалкам пагружаны ў паветранае асяродзьдзе, ўдары ветру ўспрымаюцца як нешта вельмі цялеснае: чалавек адкрыты ветру, вецер усё зьядноўвае, ён уносіць з сабой усё, што можа захапіць.
Ён нябачны, але рухомасьць, якую ён надае хвалям і аблокам, лісьцю і траве, дае яму магчымасьць праявіцца. У ветру шчыльнасьць подыху. У старажытнасьці людзі лічылі, што ветрам кіруюць духі, якія прылятаюць, нібыта дзікае воінства, завываючы ў віхуры, альбо ратуюцца ўцёкамі ад іншага варожага войска.
Сьцягі – гэта таксама вецер, які зрабіўся бачным. Яны – нібыта выкраеныя кавалачкі аблокаў, толькі больш блізкія да нас і больш стракатыя, а таксама трывала прымацаваныя і заўсёды захоўваючыя форму. Яны насамрэч разгортваюцца толькі ў руху. Народы, нібыта жадаючы падзяліць вецер, ужылі сьцягі, каб пазначыць імі паветра над сабою, нібыта прыватную ўласнасьць.
(Па кнізе “Псыхалёгія масаў”. Пераклад з расейскай мовы).
***
А беларускі кавалачак ветру пазначаны Сьцягам Хрыста… :)
…Ён забараніў ветру і сказаў мору: Замоўкні і супакойся. І вецер сьціх, і настала вялікая ціша.
І сказаў ім: Чаго вы такія баязьлівыя? Яшчэ не маеце веры? Яны напоўніліся вялікім страхам і гаварылі паміж сабой: Хто Ён такі, што і вецер, і мора слухаюцца Яго?..
Комментариев нет:
Отправить комментарий