"Кватаранты" :)

Гэта толькі здаецца, што ў кватэры, акрамя мяне і хамяка, ніхто больш не жыве. А на самой справе каго тут толькі няма. Трэ’ толькі прыгледзецца ды прыслухацца. А бывае, што і гэтага ня трэба, бо многія “кватаранты” паводзяць сябе настолькі нахабна, што іхнюю прысутнасьць проста немагчыма не заўважыць. Напэўна, лепш за ўсіх пачуваюцца ў маёй кватэры павукі. Адзін зь іх, сярэдніх памераў, аблюбаваў сабе ванны пакой. Днём ён там сьпіць, а ноччу залазіць у ванну (добра, што хоць ваду не ўключае :) і пляце ў ёй сваю павуціну. Бывае, што і злавіць каго-небудзь пасьпявае да раніцы. Але ж каб вы толькі бачылі, якую незадаволенасьць ён выказвае, калі я дастаю яго адтуль і перасаджваю ў вядро для мыцьця падлогі. Другі павук - вельмі, вельмі агромісты, звычайна зьяўляецца апоўначы. Прычым, зьяўляецца прама над маёй канапай, і, крыху пасядзеўшы ў цішы ды агледзеўшыся, пачынае шпацыраваць уздоўж і ўпоперак па ўсіх чатырох сьценах. Аднойчы я паспрабавала яго злавіць, але майго спрыту хапіла толькі на тое, каб адарваць яму нагу (ці лапу? :), зь якой ён разьвітаўся амаль без шкадаваньня і зразумеўшы, што нічога добрага ад мяне не дачакаецца, хуценька пабег далей. А яшчэ ў хаце жывуць маленькія павучкі. Бывае, што спускаючыся на павуцінцы, яны апынаюцца прама ў мяне перад носам. А вось да чаго яны прымацоўваюць свае павуцінкі, застаецца для мяне загадкаю…

А вось што аднойчы здарылася са мною, калі я яшчэ жыла ў старой кватэры. Толькі я выключыла сьвятло і паклалася спаць, а было ўжо далёка за поўнач, як раптам чую, што пад маёй канапаю нехта варушыцца ды шкрабаецца. Ад страху я тут жа падхапілася ды запаліла сьвятло. Стаю, прыслухоўваюся, а ў хаце – мёртвая цішыня. Ну, думаю, напэўна гэта мне ўжо сон пачынаў сьніцца. Трэ’ супакоіцца ды ізноў легчы. Толькі выключыла сьвятло, - а канапа ўвогуле пачала “хадуном хадзіць”. Я ўскокваю, ўключаю сьвятло, - і ў пакоі ізноў наступае ціша. А пад канапу зазірнуць жа страшна. Бо невядома ж, каго ці што там можна ўбачыць. Стаю. Думаю, што рабіць, як раптам з-пад канапы вылазіць агромістая шэрая мыш і, віхляючы таўшчэзным шэрым задам, спакойна, нікуды не сьпяшаючыся, накіроўваецца ў бок сэрванту, і неўзабаве за ім зьнікае. Прычым, дзякуй Богу, зьнікае назаўсёды. Аказваецца, што і ад такіх “кватарантаў” няможна быць застрахаваным. Нават, калі жывеш на 4-м паверсе… :)