Вось такія восеньскія пэйзажы бачныя цяпер з майго вакна. А летам і суседнія дамы, і дарога, і мышыны хаваюцца за густой смарагдавай лістотай, і тады здаецца, што ў сьвеце няма нікога й нічога, акрамя дрэваў, птушак, ветру, аблокаў, матылькоў і бугальтарскага ўліку :)
Я жыву ў гэтым доме ўжо амаль два гады і ўсё ніяк не магу прызвычаіцца да той дзіўнай цішыні, якая тут пануе. Канешне, цішыня тут не абсалютная, але ж усё пазнаецца ў параўнаньні: калісьці мой дом стаяў там, дзе дзень і ноч грукаталі трамваі, а яшчэ раней – там, дзе ўзьляталі самалёты. А два гады таму ён цалкам зьмяніў сваё аблічча і вырашыў перабрацца вось сюды…
Комментариев нет:
Отправить комментарий