Міласэрнасьць

Святы Марк Евангеліст запісаў, між іншым, такія словы Пана Езуса: «Я прыйшоў паклікаць не справядлівых, але грэшнікаў» (Мк 2, 17). Рэхам гэтых словаў з’яўляюцца словы Хрыста, скіраваныя да сястры Фаустыны: «Напішы, што ў адносінах да грэшнікаў Я больш шчодры, чым ў адносінах да справядлівых. Дзеля грэшнікаў я праліў Кроў, няхай жа яны не баяцца наблізіцца да Мяне, бо ім найбольш патрэбна Мая Міласэрнасць» («Дзённік», 1275).

Калі мы прызнаёмся ў сваёй духоўнай беднасці, у тым, што з’яўляемся грэшнікамі, — гэта як бы прызывае Божую Міласэрнасць і адкрывае на яе. Бог не любіць граху, але любіць грэшніка і жадае яго выратавання. Усведамленне таго, што Езус любіць нас, нягледзячы на нашую нікчэмнасць, нараджае давер.

«Хрыстус навучыў нас, што чалавек не толькі зведвае і атрымлівае міласэрнасць самога Бога, але ён пакліканы таксама да таго, каб самому праяўляць міласэрнасць у адносінах да іншых: „Благаслаўлёныя міласэрныя, бо яны міласэрнасць спазнаюць” (Мц 5, 7). (...) Нялёгка любіць глыбокай любоўю, якая заключаецца ў праўдзівым прынясенні сябе ў дар. Гэтай любові можна навучыцца толькі паглыбляючыся ў таямніцу любові Бога. Углядаючыся ў Яго, яднаючыся з Яго айцоўскім Сэрцам, мы становімся здольнымі глядзець на братоў новымі вачыма, у паставе бескарыслівасці і салідарнасці, шчодрасці і прабачэння. Гэта ўсё і ёсць міласэрнасць!»

(Вытрымкі з часопіса "Ave Maria")