"...Сьвятасьць у марах чалавека пра сьвяты сьвет уяўляецца як недатыкальнасьць для грэху і для зла, уяўляецца не зьмяшанай зь імі. І тады заўсёды так ці інакш застаецца чорна-белае мысьленьне, што няўмольна аддзяляе і адкідае любыя формы нэгатыўнага. У сёньняшняй крытыцы грамадзтва і ў акцыях, празь якія яна разраджаецца, гэтая няўмольная схільнасьць, заўсёды ўласьцівая чалавечым ідэалам, зноў становіцца занадта відавочнай.
Таму абуральным у сьвятасьці Хрыста ўжо для Яго сучасьнікаў быў той факт, што ў ёй абсалютна адсутнічала караючая рыса, - ані агонь не спальваў вартых асуджэньня, ані заўзятым змагарам не дазвалялася вырываць пустазельле, што, як яны бачылі, буйна разрасталася. Наадварот, гэтая сьвятасьць праяўлялася якраз як збліжэньне з грэшнікамі, якіх Езус прыцягваў да сябе. Як збліжэньне ажно да таго, што Ён сам быў залічаны да грэшнікаў і зносіў пракляцьце закону ў сьмяротнай кары – гэтай абсалютнай еднасьці лёсу з адкінутымі.
Узяўшы на сябе грахі, зрабіўшы гэта сваёй доляй, Ён паказаў такім чынам, што такое сапраўдная сьвятасьць: не адасабленьне, а яднаньне; не прысуд, а збаўчая любоў. Ці не з’яўляецца Касьцёл, сапраўды, не чым іншым, як працягам гэтага Божага сыходжаньня ў чалавечае ўбоства; ці не з’яўляецца ён, сапраўды, не чым іншым, як працягам трапезы Езуса з грэшнікамі, Яго збліжэньня з убоствам і грахом, так што Ён, здаецца, проста-такі гіне ў іх?
Ці не аб’яўляецца ў гэтай несьвятой сьвятасьці Касьцёла, насуперак чалавечаму чаканьню чысьціні, сапраўдная сьвятасьць Бога, якая ёсьць любоўю, - любоўю, што не трымаецца на прыстойнай дыстанцыі недатыкальнай чысьціні, а зьмешваецца з брудам сьвету, каб такім чынам пераадолець яго? І адсюль – ці можа сьвятасьць Касьцёла быць нечым іншым, як нясеньнем цяжару адно аднаго, якое для ўсіх зьяўляецца вынікам таго, што цяжар усіх нясе Хрыстос?
Комментариев нет:
Отправить комментарий