Брат Генадзь разам з братам Іванам абыходзілі кватэры ў адным зь менскіх дамоў. Людзі ня надта жадалі адчыняць ім дзьверы, але, о шчасьце, раптам дзьверы адной з кватэраў ўсё ж такі адчыніліся і на парозе зьявіўся добра выпіўшы, але дрэнна закусіўшы мужчына. Браты патлумачылі яму, хто яны такія, і распавялі пра мэту свайго візыту. Мужчына ўважліва іх выслухаў, а потым сказаў:
- Мужики! Вы чё, ваабще абарзели?! Вы врываетесь ко мне в квартиру вдвоём, оба – в стельку пьяные, и при этом у вас ещё хватает совести «втирать» мне что-то про Бога?!..
***
У другім доме справы ў братоў пайшлі значна лепей. Але ў адной з кватэраў дзьверы ім адчыніла вельмі суровая жанчына, і, сказаўшы, што не жадае размаўляць на такія тэмы, моцна хлопнула дзьвярыма прама ў іх перад носам. Браты вырашылі пазваніць да суседзяў, (а там быў агульны калідор на некалькі кватэраў, увесь устаўлены паліцамі са слоікамі), і, выпадкова, ізноў націснулі на званок той жа самай кватэры. Жанчына выскачыла вельмі разьюшаная, абазвала братоў рознымі ня надта добрымі словамі, і яшчэ мацней ляснула дзьвярыма. Браты дабраславілі яе, памаліліся, і, маючы намер працягваць працу, ізноў (выпадкова ?:) пазванілі ў тыя ж самыя дзьверы… Калі жанчына выскачыла на калідор у трэці раз, яны былі ўпэўненыя, што жывымі з гэтага дому ўжо ня выйдуць… Але на гэты раз жанчына нават нічога ім не сказала, а толькі ізноў хлопнула дзьвярыма, прычым, так моцна, што рухнулі ўсе паліцы разам з усімі слоікамі… Але, добра, што хоць дом цэлым застаўся… :)
Комментариев нет:
Отправить комментарий