Было гэта ў сярэдзіне 90-х. Супрацоўнікі нашай фірмы сядзелі са сталовымі лыжкамі ў рукох і з сумам на тварах вакол трохлітровага слоіка з чырвонай ікрой (дырэктар пачаставаў) і скардзіліся адзін аднаму на сваё вельмі цяжкое жыцьцё, хаця і атрымлівалі зарплату ў разы большую, чым тыя, хто працаваў тады на дзяржаўных прадпрыемствах. Нарэшце дайшла чарга і да мяне. Але ж мне, як чалавеку веруючаму, скардзіцца было няёмка, хоць і вельмі хацелася. Таму я вырашыла памаўчаць. Працоўны калектыў быў вельмі зьдзіўлены і нават абураны маім зацятым маўчаньнем, але, крыху паразважаўшы, прыйшоў да высновы, што ў мяне ў матэрыяльным пляне ўсё ў парадку і я ні ў чым ня маю патрэбы, і што з гэтай нагоды мяне можна толькі павіншаваць і шчыра за мяне парадавацца. А радасьць гэтая не прымусіла доўга сябе чакаць і неўзабаве перайшла ўсялякія дапушчальныя межы. І вось тут, нават нечакана для мяне самой, з маіх вуснаў вылецела гэтая цудоўная і па-сапраўднаму францішканская фраза, якую мае калегі памяталі і неаднойчы паўтаралі да самага апошняга дня існаваньня нашай вельмі цудоўнай і вельмі вясёлай фірмы:
У мяне нічога няма, але я жыву добра!!! :) :) :)
Комментариев нет:
Отправить комментарий