Гімн жыцьцю, альбо "Жыцьцё перад сьмерцю"

Гімн Брату Сонцу.

...Новым у гімне сьвятога Францішка была любоў да Бога і ягоных стварэньняў. Паганскі сьвет любіў толькі стварэньне. І любоў ягоная была наскрозь пачуцьцёвай; старазапаветны сьвет любіў Бога, але рабскай любоўю; хрысьціянскі сьвет да сьвятога Францішка любіў Бога ўжо цалкам сыноўняй любоўю, але пагарджаў ягонымі стварэньнямі, баяўся іх, як спакусы, заплюшчваючы вочы, каб не зачаравацца ім; гэты сьвет яшчэ не прачытаў у Эвангельлі апраўданьня прыроды, заключанага ў паглядзе і дабраслаўляючым жэсьце Хрыста. Сьвяты Францішак нарадзіўся паэтам і бачыў унутраную прыгажосьць рэчаў, нават самых простых, якія трапляюцца нам на вочы кожную хвіліну, і якія не заўважаюць мітусьлівыя і далёкія ад паэзіі людзі. Але Францішак ідзе па шляху сьвятасьці і таму ў стварэньнях шукае Творцу. Ён чытае кнігу прыроды скрозь прызму Эвангельля, як яшчэ ніхто да яго не чытаў, бо на кожнай старонцы знаходзіць Творцу, і на кожнай старонцы спыняецца, каб усклікнуць: “О, Пане, якая ж бязьмежная любоў Твая!”

З вышыні боскай любові ён ізноў вяртаецца да стварэньняў, адчуваючы да іх самую кранальную пяшчоту; ён сузірае іх, захапляецца імі, лашчыць іх вачыма, кажучы агню, вадзе, зоркам, травам: “Вы ня ведаеце, якія вы цудоўныя стварэньні! Але я распавяду вам аб гэтым. Вы заслугоўваеце захапленьня – і я даю вам яго. Я праслаўляю Таго, хто стварыў вас, і дзякую Яму за тое, што Ён стварыў вас, як і мяне, бо вы мае браты і сёстры ў Ім."
“Браты і сёстры!” Каб вось так, зусім па-новаму, зьвярнуцца да ніжэйшых стварэньняў, трэба было пранікнуць у таямніцу іх жыцьця, трэба было зламаць супрацьпастаўленьне прыроды і Бога, матэрыі і духа, якое так старана абаранялася катарамі і іншымі ерасямі. Пры гэтым трэба было ня ўпасьці ў памылку папярэдніх стагоддзяў, атаясамліваўшых стварэньне з Богам; трэба было падысьці к сьвету стварэньняў з тым пачуцьцём людзкага саўдзелу, якое ўласьцівае паэтам, і з тым пачуцьцём саўдзелу боскага, якое ўласьцівае сьвятым, і якое мае на ўвазе людзкае, але пераўзыходзіць яго настолькі, наколькі бясконцасьць пераўзыходзіць канечнае. (Перраклад з расейскай мовы)
***
Гiмн брату Сонцу.

Найвышэйшы, усемагутны, добры Пане,
Твая ёсць слава, пашана, хвала i ўсялякае благаславенства. Табе адзiнаму, Найвышэйшы, яны належаць i нiхто з людзей не варты вымавiць iменi Твайго.
Пахвалёны будзь, Пане мой, з усiмi стварэннямi Тваiмi. Перш за ўсё з братам нашым сонцам, якi ёсць дзень i якiм нас асвятляеш. I прыгожае яно i свецiць ярка, Тваiм Найвышэйшы, ёсць уяўленнем.
Пахвалёны будзь, Пане мой, праз месяц нашага брата i зоркi; яскравымi Ты стварыў iх на небе, i каштоўныя яны i прыгожыя.
Пахвалёны будзь, Пане мой, праз вецер нам брата i паветра, i хмуры, i праз яснае надвор’е, i кожны час праз якi даеш утрыманне свайму стварэнню.
Пахвалёны будзь, Пане мой, праз ваду сястру нам, карысную, пакорную, каштоўную i чыстую.
Пахвалёны будзь, Пане мой, праз агонь нашага брата, Ты iм ноч асвятляеш, а ён прыгожы i радасны, i дужы, i моцны.
Пахвалёны будзь, Пане мой, праз сястру нашу, Мацi-зямлiцу, якая нас падтрымлiвае i накiроўвае, i родзiць плёны розныя з прыгожымi кветкамi i травамi.
Пахвалёны будзь, Пане мой, праз тых, хто прабачае ў iмя Тваё i пакiнуўшы ўсё, зносiць слабасцi i пагарду.
Благаславёныя тыя, хто прымае гэта ў спакоi, бо Табою, Найвышэйшы, увенчаныя будуць.
Пахвалёны будзь, Пане мой, праз сястру нашу смерць цялесную, яе нiхто з жывых людзей пазбегнуць не здолее.
Гора тым, хто ў граху смяротным памiрае.
Благаславёныя ж тыя, каго яна спаткае, выконваючымi найсвяцейшую волю Тваю, i смерць другая не зробiць iм крыўды.
Усхваляйце i благаслаўляйце Пана майго, падзяку Яму складайце i з вялiкаю пакораю служыце Яму.

(catholictube.ru/media/document/1113.doc)