Я не належу да гэтага пакаленьня, бо нарадзілася ў 1965 годзе. Але ж кніга сапраўды вельмі цікавая… :)***
Добры дзень, Павал. У мінулы панядзелак ішла я ў глыбокім задуменьні каля офісу БНФ на Варвашэні-8, разважаючы над тым, што “жыцьцё не адсумуеш”, як раптам выскоквае адтуль мужчына з разгубленым выглядам і кажа: “Гэта ж трэба, замест віна-гарэлачнага аддзелу мяне ў БНФ занесла...”. На мяне гэтыя словы падзейнічалі, як рэкляма. Я зайшла ў офіс і набыла Вашае “Пакаленьне маладога фронту”, а потым замест таго, каб як кожны паважаючы сябе бугальтар, засесьці пасьля вячэры за чытаньне часопісу “Падаткавы весьнік” ці “Галоўны бугальтар”, і з захапленьнем акунуцца ў неабсяжнае мора пастаноў, указаў і дэкрэтаў прэзыдэнта, зьдзіўляючыся вышыні палёту эканамічнай думкі, я пачала чытаць Вашу кнігу. І яна мяне вельмі ўразіла. Кніга выклікае шмат супрацьлеглых пачуцьцяў і эмоцыяў, не пакідае абыякавым і, галоўнае, заклікае да дзеяньняў.
У пачатку 90-х гадоў я прыйшла ў каталіцкую суполку, якая дзейнічала пры Касьцёле Сьвятого Роха (Вы яе ўзгадваеце ў сваёй кнізе). У той час мы нават начавалі ў касьцёле, змагаючыся за ягонае вяртаньне вернікам. Мы ладзілі першую пілігрымку ў Будслаў, першае шэсьце на Сьвята Цела і Крыві Хрыста, першы Велікодны Каталіцкі Фэст, стваралі касьцёльны хор. Таксама не прапускалі амаль што ніводнага са шматлікіх тагачасных мітынгаў. Гэта быў цудоўны час: мора ідэй і плянаў, адчуваньне сваёй прыналежнасьці да вялікіх гістарычных пераменаў. Здавалася, увесь сьвет належаў нам, і такая доўгачаканая Перамога ўжо зусім блізка. Але ў 96-97 гадох асабіста ў мяне ўзьнікла пачуцьцё глыбокай расчараванасьці. Гэта было расчараваньне не ў рэлігіі, не ў беларускай мове і гісторыі, а хутчэй у людзях, у разьвіцьці падзей у Беларусі, у тым, што мы рабілі. Паўставала пытаньне: “Каму гэта ўсё патрэбна?” У мяне зьявіліся іншыя захапленьні, і тое, што адбывалася ў Беларусі пасьля 96-97 гадоў, мяне асабліва не закранула, таму мне было вельмі цікава даведацца з Вашай кнігі пра тое, як “моладзь рабіла палітыку”, абараняла Курапаты, удзельнічала ў прэзыдэнцкай кампаніі 2001 году. Гэта сапраўды гісторыя, якую я амаль што ня ведала, “гісторыя будучыні Беларусі”.
Да напісанага Вамі хачу дадаць некалькі сваіх меркаваньняў. Я думаю, што ў Менску жылі і жывуць ня толькі тыя, хто прыехаў сюды зь вёсак. Усе мае родныя нарадзіліся ў горадзе. У дзяцінстве нам з братам распавядалі пра жыцьцё дарэвалюцыйнага Менску, пра беларускія школы, якія дзейнічалі ў горадзе ў гады вайны, пра жыцьцё ў Нарвэгіі, Швэцыі, Германіі ў 42-44 гадох. Мае бацькі любілі слухаць радыё “Свабода”, “Голас Амэрыкі” і г.д., і калі ў 10 год для мяне галоўнай падзеяй было ўступленьне ў піянэры, то к 13 гадам, наслухаўшыся ўсіх гэтых “галасоў”, я была ўжо “вельмі дасьведчанай у палітычных пытаньнях” дзяўчынкай. У падлеткавым узросьце мы ставіліся да ўсяго скептычна і нават цынічна, і пры першых гуках гімну не “уставалі на зважай”, а сьмяяліся. На дэманстрацыях прыдумвалі непрыстойныя лёзунгі і “жаданьня зьдзяйсьняць подзьвігі” у нас яўна не было. Бацькі прывучалі нас прыстасоўвацца да жыцьцёвых абставінаў і пабольш маўчаць, а “не ляпаць языком”, бо вельмі баяліся вяртаньня сталінскіх часоў. У той жа час яны імкнуліся зрабіць прыгожым і шчасьлівым спачатку сваё, а потым і нашае жыцьцё - з дапамогаю кніг, вандровак, “прэстыжнай” адукацыі і “прэстыжнай” працы. Нас навучалі выглядаць “прыстойнымі савецкімі людзьмі”, пры гэтым даючы зразумець, што ніхто ня зможа ўлезьці нам у душу і кіраваць нашымі думкамі, калі мы самі гэтага не дапусьцім. Але ж ні мы, ні нашыя бацькі нават у самых сьмелых думках не маглі ўявіць сабе, што СССР так хутка “лясьнецца”, і 19 лютага 1989 году мы з татам будзем удзельнічаць у мітынгу на стадыёне “Дынама”, слухаць натхнёную прамову Зянона Пазьняка і размаўляць па-беларуску.
Мы не былі матар’ялістамі, бо верылі ў чорта і баяліся паверыць у Бога. Мне было вельмі цяжка прымаць хрост у 1990 годзе. Я больш году рыхтавалася да яго, ледзьве не напамяць завучваючы горы літаратуры і змагаючыся з думкаю, што калі ў душы не было Бога, то магчыма там пасяліўся чорт, якога “ня трэба чапаць, каб не было горш”. Але ж польскі ксёндз аказаўся вельмі дасьведчаным і мудрым чалавекам. Пасьля хросту ў мяне нібыта вырасьлі анёльскія крылы, і ў той момант мне здавалася, што і я сама і увесь сьвет зьмяніліся назаўсёды.
Вы пішаце, што ў горадзе шмат моладзі. Гэта сапраўды так, і гэта асабліва заўважна ў выхадныя і сьвяточныя дні, бо большая частка тых, каму “ўжо за трыццаць”, знаходзяцца ў гэты час у вёсках ды на лецішчах, альбо сядзяць у хаце і ўжо даўно ня лічаць сябе маладымі. Хіба гэта добра?
Вельмі доўгі атрымаўся ліст… :) У “Нашай Ніве” напісалі, што Вас перавялі працаваць на лесапавал. Вы абавязаны выходзіць на працу ў такія моцныя маразы? Ці трэба вам выконваць нормы (плян)? Ці можаце Вы пайсьці на бальнічны?
Жадаю Вам хутчэйшага вяртаньня ў Менск. Добрых слоў не кажу, каб Вам не рабілася няёмка. Перадавайце прывітаньне кату.
Да пабачэньня. 23 студзеня 2006г. Марына
***
Добры дзень, Марына!
Дзякуй вялікі Вам за грунтоўны ліст. Было вельмі цікава даведацца пра Ваш лёс, Вашу рэакцыю на кнігу “Пакаленьне Маладога Фронту”.
Вы, пэўна, заўважылі, што кніга мае яўную агітацыйную скіраванасьць. Так, пісалася гэта і як рэкляма Маладога Фронту, і як своеасаблівая справаздача за гады майго старшынства. Таму прашу не судзіць надта строга – у падобных “мабілізацыйных” кніжках паводле вызначэньня бракуе адстароненага пагляду й крытычнага аналізу. Жанр такі. У гэтым сэнсе больш аб’ектыўная “Нацыянальная ідэя”.
Да Вашых пытаньняў. У самыя моцныя маразы (калі ў лесе было да -37) спыніўся транспарт; таму лесапункт пару дзён не працаваў. Выкананьне пляну – перадумова заробку хаця б 100 USD за месяц (невыкананьне – заробак звычайна 30-70 USD). Наконт бальнічнага – дзякуй Богу, апрача прастуды, тут не хварэў.
Прывітаньне Партызану перадаю. Ён у адказ задаволена муркае – маўляў, як жа, не забываюцца.
Зычу Вам волі, трываласьці і, самае галоўнае, веры – бо, як вядома, Мацьвея 17:20! (...Бо запраўды кажу вам: калі вы будзеце мець веру, як гарчычнае зерне, і скажаце гарэ гэтай: перайдзі адгэтуль туды, дык яна пяройдзе; і нішто ня будзе немагчыма для вас.)
З удзячнасьцю і павагай. Павал Севярынец, в.Малое Сітна
Комментариев нет:
Отправить комментарий