Ніколі людзі не зьбіраюцца ў вялікай колькасьці без таго, каб жарсьці, самавольнасьць, пыха, бязьвер’е, якія да часу драмалі ў душы кожнага зь іх, цяпер не разгарэліся яркім полымем, яднаючы іх у новы саюз. Нават там, дзе вера ў народзе трывалая, нават там, дзе вернікі аб’ядноўваюцца для рэлігійных спраў, варта ім толькі сабрацца ў адно цэлае, як усе слабасьці і заганы, уласьцівыя кожнаму чалавеку, тут жа праяўляюцца. У іх духу і паводзінах, у словах і ўчынках зьяўляюцца глыбокія кантрасты з хрысьціянскай прастатой і праматой. У Сьвятым Пісаньні гэта называецца “сьвецкім пачаткам”, ад якога нас і перасьцерагаюць. У той ці іншай меры гэта тычыцца ўсіх таварыстваў, аб’яднаньняў і супольнасьцяў людзей – высокага і нізкага званьня, нацыянальных ці прафэсійных, сьвецкіх ці духоўных. (Кардынал Ньюмэн. “У сьвеце”)
У сьвеце нестае міласэрнасьці; міласэрнасьці нестае кожнаму з нас; гэты недахоп часткова пакрываецца повязямі роднасьці, блізкасьці і сяброўства (гэта тычыцца малаколькасных аб’яднаньняў); калі ж аб’яднаньні людзей становяцца больш шматколькаснымі, узаемная крытыка і рознагалосьсі робяць сваю справу, і тады недахоп міласэрнасьці пачынае праяўляцца і прыводзіць да самых сумных вынікаў.(Сьв.Рыгор Назіанзін).
Пан Бог і міласэрнасьць – гэта адно і тое ж, - кажа сьвяты Бэрнард.- Там, дзе заканчваецца міласэрнасьць – усталёўваюцца жарсьці і пажадлівасьць. Паходня веры, калі яе не запаліць агонь міласэрнасьці, ня будзе доўга гарэць, асьвятляючы нам шлях да жыцьця вечнага. Без міласэрнасьці няма сапраўднай дабрадзейнасьці.(Пераклад з расейскай мовы)
Комментариев нет:
Отправить комментарий