Простасьць

Вельмі падабаецца вось гэты ўрывак з кнігі Казімера Сваяка. Я ўжо яго амаль напамяць вывучыла:

“…Ад даўнага часу чую да цябе, маці Беларусь, асаблівую прывязнасьць – і болей чым прывязнасьць.: надта гэта адчуцьцё глыбока зарылася ў сэрцы – пэўна гэта міласьць, каханьне з сэрца. Люблю я цябе і сільна люблю. Аб’ехаў я нямала ўжо сьвету, шукаючы красы і праўды, а найбольш бачу тэй і другой у сваім родным краі, у сваёй мілай зямельцы. Стройны горы і даліны ў Татрах, прыемны малюнкі ў зямлі Кракаўскай, а ўсё-ж цуднейшы наш бор вяльможны, пякнейшыя роўні і гаі нашы: страйнейшыя, бо гавораць ПРОСТА да душы тваёй, а мова іх пранікае цябе цэлага, лечыць раны сэрца твайго. О, хараство тут неапісанае, бо роднае, ПРОСТАЕ – як душа русьняка. Ты, браце Беларусе, выдаешся мне лепшым ад другіх народаў. Ты пакрыўджаны і нешчасьлівы, пакінены праз многа сваіх сыноў і дочкаў, аддадзены на зьдзек чужынцаў – і то здаўна – ты бедны, гаротны. І тут пэўна ляжыць прычына, чаму ты так блізкі сэрцу і душы маёй. Цябе ня сказіў фальш, не ляжыць на тваіх плячах крыўда чужая: свая толькі ўрэзалася крывава на іх і хіліць цябе да зямлі. Праўда і шчырасьць жыве йшчэ ў душы тваёй – недарма-ж называюць цябе “ПРОСТЫМ”, даючы спазнаць, што другія народы здаўна ўжо скрывіліся...”

Сапраўды, ПРОСТАСЬЦЬ – вельмі файная якасьць. Дзякуй Богу, яна яшчэ сустракаецца ў людзях. Асабліва ў заходнебеларускіх мястэчках…

А на Казімера Сваяка чымсьці вельмі падобны ксёндз Сяргей Сурыновіч :) Напэўна таму, што ён піша вершы і карціны.