Я адчыняю вакно. У пакой адразу ж
урываецца браце-вецер. Ён гартае часопіс “Галоўны бухгальтар”, затым – абаротна-сальдавую ведамасьць, і, напэўна, атрымаўшы наймацнейшы стрэс ад убачанага і прачытанага, хуценька накіроўваецца ў бок канапы і адразу ж там засынае. Усьлед за ветрам у пакой залятае матылёк – шакаляднік. Ён уладкоўваецца на агромістым дапаможніку па бугальтарскаму ўліку, расфарбаваным у бэзава-жоўтыя колеры, думаючы, напэўна, што знайшоў клюмбу з браткамі (добра, што матылькі ня ўмеюць чытаць :) Адразу за матыльком у пакой павольна ўплываюць самавітыя бела-шэрыя аблокі. Адно зь іх завісае прама над кампутарным сталом і ціха шэпча мне на вушка:
- А хочаш, мы забярэм цябе з сабой?
- Куды? – зьдзіўлена пытаюся я.
- Туды, дзе жыве вецер, матылькі і аблокі, і дзе няма бугальтарскага ўліку, - адказвае, падміргваючы, воблака… :)
Комментариев нет:
Отправить комментарий