...У той жа дзень двое зь іх ішлі ў сяло, што ў шэсьцьдзесяцёх стадыях ад Ерузаліму, званае Эмаус, і гутарылі між сабою аб усіх гэтых здарэньнях. І сталася, як гутарылі яны ды разважалі між сабою, вось Сам Ісус, падыйшоўшы, пайшоў зь імі; але вочы іх былі стрыманы, дык не пазналі Яго. (Лк.,24:13-15)
На пачатку, як і напрыканцы – дарога ў Эмаўс, і ўсе нашыя шляхі яднаюцца зь ёй. Спадарожнікі ў блуканьнях, мы ідзем, ахопленыя трывогаю, у той час, як закон, прарокі, псалмы і сам Хрыстос побач з намі. Але мы не пазнаем Яго ў ламаньні хлеба. Нашае заблукаўшае сэрца саграваецца, усе дарогі сьвету яднаюцца – на гэтым шляху. Ісьці і вяртацца ў Эмаўс. І сустрэча ўвечары зь Незнаёмцам. Застанься з намі, сябра . Пане, нам так добра з табой! Але Незнаёмец зьнікае, адпраўляючы нас да нашых братоў. (Ж.-Р.Бушэ, ОР, "Ідзі за мной").
В начале, как и в конце – дорога в Эммаус, и все наши пути сливаются с ней. Спутники в скитаниях, мы идём, в плену смятения, в то время, как закон, пророки, псалмы и сам Христос рядом с нами. Но мы не узнаём Его в преломлении хлеба. Наше заблудившееся сердце согревается, все дороги мира соединяются – на этом пути. Идти и возвращаться в Эммаус. И встреча вечером с Незнакомцем. Останься с нами, друг. Господин, нам так хорошо с тобой! Но незнакомец исчезает, посылая нас к нашим братьям. (Ж.-Р.Буше, ОР, "Следуй за мной").
Комментариев нет:
Отправить комментарий