Вароты ў Рай

Учора былі зь сястрой на заданьні ў бальніцы. Заходзім у палату, а там мужчына ляжыць на ложку, абдымаючы ноўтбук. Аказалася, што ён - мэханік, а ў бальніцы знаходзіцца ў асноўным дзеля таго, каб спакойна парабіць усе свае справаздачы ды пасьпісваць выкарыстаныя на будоўлю розных аб’ектаў матэрыялы. Мужчына сказаў нам, што ён – праваслаўны, жыве ў вёсцы, і што вясковы бацюшка – ягоны найлепшы сябра. Потым ён павярнуў ноўтбук “тварам” да нас і паказаў нам зь сястрой прыгожую невялічкаю цэркаўку, распавядаючы пры гэтым, колькі ўласных сілаў ды сродкаў ён паклаў на яе будаўніцтва. Ну а калі мы пачалі распытваць у яго, ці прыступае ён да споведзі і да іншых сакрамантаў, мужчына хітравата ўсьміхнуўся і сказаў:
- Ну вось… Ужо і вы загаварылі словамі бацюшкі… Ну навошта мне тая споведзь ды ўсё астатняе? Няма калі мне аб гэтым думаць, і Біблію няма калі чытаць, бо я вельмі заняты чалавек. Лепей я ўжо за ўсе свае грахі адразу адкажу – у тую часіну, калі перад Усявышнім паўстану…
Мы:
- А Вам сорамна ня будзе?
Мужчына:
- А чаго мне саромецца? Я вазьму ноўтбук і пакажу Госпаду той жа фотаздымак, што і вам паказаў. І скажу Яму:
- Вось, Ісусе, гэтаю цэркаўку я пабудаваў уласнымі рукамі. А за матэрыяламі колькі я пабегаў ды паезьдзіў... А плот паглядзі які прыгожы вакол яе паставіў… А брамы … Госпадзе, паглядзі, якія брамы!.. Яны ж нібыта ў Рай вядуць!..
А Бог як пабачыць гэтыя брамкі, дык адразу ж і расчуліцца, і ўсе мае грахі ўмомант прабачыць. І з радасьцю адчыніць для мяне свае вароты – тыя, за каторымі знаходзіцца Рай… :)