Верш Алеся Спіцына

Мая душа не нараджала колас,
Пакуль яе да мяса не ўзараў.
Калі сарваў свой апярэтны голас
Я ад душы нарэшце заспяваў...

Мне шмат гадоў і не малы я днямі,
А пачынаю з чыстага ліста.
Я з абразоў садраў парчу і камні,
Каб мне за імі не забыць Хрыста...

Так! Многагрэшны я ў сваім штукарстве -
Пра што мне марыць і аб чым маліць?
Хай годныя раздзеляць Валадарства,
А мне б з Табою раны раздзяліць!

***
"Я з абразоў садраў парчу і камні,
Каб мне за імі не забыць Хрыста..."

Я таксама паціху "зьдзіраю"... А людзі зьдзіўляюцца: "Навошта ты гэта робіш?" І намагаюцца іх ізноў туды "прыляпіць", мяркуючы, што так будзе "прыгажэй"...