Сёньня ўвечары, як толькі я выйшла з касьцёла, за мной адразу ж увязаўся “хвост” у выглядзе кабеты гадоў пад 50. Я іду – і яна за мной. Я спыняюся на зялёнае сьвятло – і яна стаіць непадалёку. Я паднімаюся на ганак адміністрацыйнага будынку – і яна тут як тут. А навокал – “ні машын, ні людзей”, а толькі сьнег ды ёлкі. Нарэшце я не вытрымліваю і пытаюся:
- У чым справа? Можа Вам патрэбна якая-небудзь дапамога?
- Я не разумею беларускую мову,- сурова адказвае жанчына на польска-беларускай трасянцы. А потым задае мне вельмі цікавае пытаньне:
- А што Вы рабілі ў нашым касьцёле?
У адказ я дастаю мабільнік і пачынаю набіраць першы патрапіўшыся на вочы нумар. І толькі пасьля гэтага жанчына пакідае мяне ў спакоі і сыходзіць. І як мне гэта разумець?..
Комментариев нет:
Отправить комментарий