Віншую ўсіх сяброў з надыходзячым Новым Годам! :)

Няхай Божае дабраславеньне будзе з кожным жыхаром нашай Бацькаўшчыны!

Мэнталітэт :( Кот і людзі. З бугальтарскага форума

Увечары выйшаў на балькон папаліць. Бачу - па карнізу суседзкі кот крадзецца. Ну, думаю, напэўна хоча вераб’інае гняздо спустошыць. Я прытаіўся, а потым як закрычу: “Ану псік адсюль! Ты што тут робіш, шэльма!?” На месцы застаўся толькі кот. З месца сарвалася бабця, якая зьбірала нейкае насеньне зь кветак пад бальконам. Хлопец, які сядзеў на трубе і піў піва, зваліўся зь яе і - бегчы. Дзяўчына, што клеіла аб’явы ля пад’езда, “зьліняла” у імгненьне вока. Кот працягваў павольна красьціся…

Душэўна і па беларуску :) 1983г.

Дэвот, Дэвотка

У Францыі так называюць таго, хто ахвяруе сабою пад уплывам рэлігійных пачуцьцяў…

Як дапамагчы выпіўшаму чалавеку ???

Шаноўнае панства і спадарства! Скажыце, калі ласка, як можна дапамагчы незнаёмаму п’янаму чалавеку (мужчыне, альбо жанчыне), які ляжыць на сьнезе (ці сядзіць на лаўцы, калі яго хто-небудзь туды пасадзіў) і бачна, што самастойна дабрацца да дому ён ужо ня ў стане, але ж і па дапамогу ні да каго не зьвяртаецца? Ці варта ў такіх выпадках тэлефанаваць у міліцыю? А мо’ трэба выклікаць хуткую дапамогу? Ці лепей увогуле нічога не рабіць, а проста за яго памаліцца? Але ж апошні варыянт, напэўна, прыймальны толькі летам. А цяпер жа маразы ізноў вярнуліся. Чалавек можа памерці ад пераахаладжэньня…
***
Аднойчы летам да мяне на вуліцы падышла моцна выпіўшая жанчына гадоў пяцідзесяці. І хоць яна даволі добра трымалася на нагах, яе псыхічны стан быў вельмі жахлівым. Жанчына ўся трэслася ад непераадольнага, беспрычыннага, панічнага страху. Яна схапіла мяне за руку і папрасіла, каб я хоць крышачку зь ёй пастаяла і пагаварыла. Трохі супакоіўшыся, жанчына распавяла пра сваё жыцьцё, сказала, што яна алькагалічка са шматгадовым стажам, а муж у яе – добры, прыстойны і непітушчы чалавек. Потым мы разам яму патэлефанавалі. Я вельмі прасіла мужчыну, каб ён прыехаў і забраў сваю жонку. Але, пачуўшы, што тая ізноў напілася, мужчына моцна раззлаваўся ды сказаў, што ён нікуды не паедзе, і няхай яна сама вырашае свае праблемы. Мы яшчэ крыху пагаварылі, жанчына збольшага супакоілася і нават здолела сесьці ў аўтобус…

Вось у такім жорсткім сьвеце мы жывем…

Зіма вярнулася...

Проза жыцьця…

Чытаю надпіс на бугальтарскім дакумэнце:

“КХП, Пухавічы”

Во, думаю, цікава… Аказваецца, у Пухавічах Кансэрватыўна-Хрысьціянская Партыя (КХП БНФ) існуе і нават дзейнічае… А што ж, думаю, ёй магло спатрэбіцца ад нашага прадпрыемства?.. Чытаю далей. А там – суцэльная проза жыцьця… Аказалася, што КХП – гэта ніякая не партыя, а мясцовы Камбінат ХлебаПрадуктаў… Напэўна, я занадта многа пра Зянона Пазьняка думаю… :)
***
Дарэчы, БХД – гэта таксама ня толькі Беларуская Хрысьціянская Дэмакратыя, але яшчэ і Бальніца Хуткай Дапамогі… :)

Турынскі Цуд

Як і многія эўрапейскія гарады, Турын у апошнія дзесяцігодзьдзі пераходзіць на постіндустрыяльныя рэйкі. Сталіца італьянскага аўтамабілебудаваньня стала сталіцай зімовых Алімпійскіх гульняў. А яе прамзоны ператвараюцца ў непрамысловыя. У адпаведнасьці з духам часу, кардынал Северыно Палетто, арцыбіскуп Турынскі, замовіў архітэктару Марыё Ботта храм на месцы былога перапрацоўчага мэталюргічнага заводу. Дакладней, нават не храм, а сапраўдны каталіцкі цэнтар, у які ўваходзяць заля кангрэсаў, дом сьвятара, капэла для штодзённых службаў, памяшканьне нядзельнай школы і офісы. Храм прысьвечаны плашчаніцы Хрыста, якая, як вядома, захоўваецца ў Турыне. Спадар Марыё Ботта стварыў вельмі незвычайны будынак – у форме сямікутніка. Для архітэктуры гэта даволі дзіўна, але з пункту погляду сымболікі цалкам зразумела: чысло 7 мае ў хрысьціянстве сакральнае значэньне. Будынак атачоны сямю вежамі і сямю больш нізкімі капэламі. Верхавіны ў тых і ў другіх зрэзаныя, а зрэзы закрытыя шклом. Так гэтыя памяшканьні ператварыліся ў сьветлавыя ліхтары, якія адначасова фармуюць і асьвятляюць фантастычны інтэр’ер храма. Унутры ўсё ўладкавана яшчэ больш складана. Вакол цэнтральнага купальнага барабана нібыта круцяцца кліньні: каменныя чаргуюцца са сьветлавымі – гэта і ёсьць вежы-ліхтары. А за алтаром на просьбу арцыбіскупа, скапіяваны воблік Збаўцы, той самы, які адбіўся на плашчаніцы. Але тут ён выкананы з каменя. Архітэктар Марыё Ботта і ягоныя памочнікі стварылі на кампутары мадэль з чорных і белых пікселяў, а потым замянілі іх камянямі розных колераў. З павагі да мінуўшчыны на тэрыторыі пакінулі дымавы комін, зроблены з другаснай сыравіны. І ня проста пакінулі, але ператварылі яго ў пастамэнт для Крыжа, які ўзносіцца на вышыню 60 м. Калісьці звычайны прадукт перапрацоўкі мэталалому, цяпер комін стаіць як сымбаль перамяненьня гораду і ўзьнікненьня новага жыцьця на старым месцы. Збудаваньне яднае рысы клясычнага цэнтрычнага храма і вуглаватай мадэрнісцкай пабудовы. А ягонае сьветлавое вырашэньне – сапраўдны шэдэўр.

***

Архітэктар Марыё Ботта ў 1969 годзе ва ўзросьце 26 гадоў скончыў Архітэктурны унівэрсытэт у Вэнэцыі. Яму, постмадэрністу, пашчасьціла быць вучнем Скарпы і працаваць зь Ле Карбюзье – можа таму клясыка і мадэрнізм спалучаюцца ў ягонай творчасьці бесканфліктна і плённа. У актыве спадара Ботты некалькі каталіцкіх сабораў, сынагога, музэі, бібліятэкі і банкі.

???????????? Гэта што?

Цудоўныя ў нас людзі ёсьць… Спачатку пан Дзяніс Салаш абазваў мяне “пляткаркай-паклёпніцай", "пляткаркай звычайнаю", "экзальтаванай касцельнай дэвоткай" (дарэчы, ўсё гэта я чую ад яго ўжо ня ў першы раз), ну, я цярплю, ды кажу яму, што я ж легіянэрка, таму мушу быць здольнай вытрываць дзеля Хрыста нават і не такія рэчы. А пан у адказ пачынае пагражаць мне экскамунікай за блюзьнерства. Я прапаную яму зьвярнуцца да Тадэвуша Кандрусевіча, а ў адказ атрымліваю вось што:

"Раю я вам самой здацца Яго Эксцэленцыі, прыйсці і афіцыйна заявіць: я, Марына Бараноўская* (толькі ж я не Бараноўская, а Баброўская) па ўласнай ініцыятыве, самазакінулася як двацаціпяцітысячніца ад БНФ на тэрыторыю "польска-касцельнай чмуты" з мэтамі нацыяналістычнай прапаганды і сталага пляткарства."
--
"Двадцатипятитысячники - передовые сЬвядомые крупных промышленных центров РБ, добровольно поехавшие по призыву БНФ на хозяйственно-организационную работу в католические приходы Западной Беларуси в начале 1990-ых, В ноябре 1991 года Сойм БНФ(б) принял постановление о направлении 25 тыс. сЬвядомых с достаточным организационно-политическим опытом. Это решение нашло среди националистических масс широчайший отклик. В отборе добровольцев наряду с партийными организациями принимали участие коллективы сЬВядомых, которые обсуждали поступившие заявления на районных и областных собраниях. В итоге по РБ было отобрано и послано на работу в польские парафии 27 519 сЬвядомых. "
http://www.oval.ru/enc/21814.html
Шаноўнае спадарства і панства, мо' хто ведае, аб чым тут увогуле вядзецца?
А пачытаць усе гэтыя пэрлы можна вось тут:

http://budzimir.livejournal.com/19043.html

Вясна ? :)

За вокнамі птушкі шчабечуць на ўсе галасы, а ўчора каты паўночы канцэрт давалі. Я нават акно прыадчыніла, каб нічога не прапусьціць. Мушу адзначыць, што каты прадэманстравалі высокі ўзровень выканаўчага музычнага майстэрства, бездакорны густ і вытанчаную нюансыроўку. Асабліва ўразіла шчырасьць пачуцьцяў, шляхетнасьць тэмбраў, мяккасьць гучаньня і цудоўны падбор музычнага рэпэртуару. Каціны аркестр нібыта выпраменьваў жыцьцёвую сілу, і мяне не пакідала адчуваньне, што пад маімі вокнамі сабраліся каціныя зоркі з усяго сьвету...
Можа ўжо сакавік наступіў? А людзі ня ведаюць і да сустрэчы Новага Году рыхтуюцца... :)

ЦУМ

"Рыбалка" :)

Вялікі засьнежаны горад у чарговы раз змагаўся з акупанткаю ноччу, ужываючы супраць яе свае шматлікія рознакаляровыя ліхтары. Але ж усе і так добра ведалі, што перамога ўсё роўна будзе за ёй. Аксамітны чорны кот ростам 1м65см цудоўна глядзеўся на фоне толькі што выпаўшага чысьцюткага сьнегу. Ён спакойна сядзеў побач з ужо пратаптанай людзьмі вузенькай сьцяжынкай і на кагосьці, ці на штосьці чакаў. Раптам ягоныя загадкавыя смарагдавыя вочы сустрэліся з маімі задумлівымі шэрымі. Кот павольна падняўся, штосьці мяўкнуў сабе пад нос, абтрос ад сьнегу свой пушысты чорны хвост і рашуча пайшоў сьледам за мной, ледзьве не наступаючы мне на пяткі. Ад такога незвычайнага спадарожніка на душы ў мяне адразу ж зрабілася неяк вельмі маркотна і трывожна. Усьведамляючы, што ад ката трэба тэрмінова нейкім чынам пазбавіцца, я палезла ў сваю торбачку і дастала адтуль бліскучую серабрыстаю рыбіну (як сымбаль хрысьціянства, натуральна, а не як спажыву для абсалютна незнаёмага мне ката :) і шпурнула яе прама ў лапы чорнай жывёліне. Ката такі мой учынак абсалютна не зьбянтэжыў, і нават не зьдзівіў. Ён спрытна спаймаў рыбіну леваю лапаю і, хітра ўсьміхнуўшыся, прыціснуў яе да сэрца, а правую лапу паклаў мне на плячо (жах які…) і ціха прашаптаў мне на вушка: “Ня бойся…”

Вось такі "жахлівы" сон можа прысьніцца хрысьціянцы, калі яна апаўночы заходзіць у ЖЖ добра ўсім вядомага паганца і пачынае дыскутаваць зь ім на тэму рыбалкі… :)
***
Але, дзякуй Богу, што мне хоць ГЛ ня сьніцца зь ягонымі круглагадовымі купальскімі оргіямі... Вось гэта было б насамрэч страшна... :)

Залатая Горка

Віншую ўсіх са Сьвятамі!

Тут можна паслухаць вельмі цудоўную песеньку :)

http://www.jacquielawson.com/preview.asp?cont=1&hdn=0&pv=3169996

Адліга

Зіма ўзяла валізку, склала ў яе ўсе свае рэчы, усім сказала "бывайце..." і сышла вось па гэтай шэрай дарозе...
"Калі ж ты вернесься?"- спытала я наўздагон. Але яна была ўжо далёка, і, напэўна, не пачула маіх словаў...

Саша

Першы раз я ўбачыла бамжа Сашу прыблізна тыдні з два таму. Тады ў пераходзе побач зь ім сядзеў агромісты акуратны белы сабака, які, як ні дзіўна, нават пагадзіўся, каб я пагладзіла яго па шаўковай сьпінцы – з дазволу Сашы, натуральна. Было заўважна, што сабака ставіцца да Сашы зь вялікай цеплынёю, спагадаю і нават разуменьнем. Саша тады крыху распавёў мне пра сваё жыцьцё. Аказалася, што ён – выхаванец дзіцячага дому. Меў калісьці сваю кватэру, але потым патрапіў у турму за кражу, і кватэру ў яго забралі. Цяпер вось бамжуе, а выжыць яму дапамагае адна менская праваслаўная царква – але ж дапамога тая зусім мізэрная, таму ён вымушаны жабраваць. Учора я ізноў сустрэла яго на тым жа самым месцы, але ўжо без сабакі. Пытаюся, куды ж падзеўся цюцік, а Саша кажа, што цюціка забрала адна вельмі жаласьлівая жанчынка. Кабета мудра рассудзіла, што нягожа, каб ні ў чым не вінаваты, няшчасны сабачка бадзяўся з босымі лапкамі па гораду ў той час, калі на вуліцы стаяць такія моцныя маразы. Ды й у пераходзе ня надта цёпла – нават людзям, ня кажучы ўжо пра цюціка зь ягонай тоненькай шаўковай шорсткаю ды неабутымі лапкамі. Да таго ж сабачка ня стане піць гарэлку, альбо чарніла, каб сагрэцца. А Саша п’е па чорнаму, але ж не “ради пьянства окаянного”, а каб не памерці ад пераахаладжэньня. Так што яму на вуліцы выжыць нашмат лягчэй, чым шаўковаму беламу цюціку. Але, можна спадзявацца, што неўзабаве ў Сашы зьявіцца новы чатырохлапы сябра, бо ён крадзе сабак з жывадзёрні, каб выратаваць іх ад немінучай сьмерці. Вось такі ён добры і харошы чалавек…

***

Фотаздымак зроблены з дазволу Сашы. Яшчэ ён нібыта спрабаваў працаваць у праваслаўным манастыры, але праца там вельмі цяжкая, а ў яго зусім слабое здароўе. Таму матушка вынесла яму суровы прыгавор, сказаўшы, што такія людзі ім не патрэбныя, і адправіла яго ў бальніцу на лячэньне.

***

Уяўляю сябе на ягоным месцы... Цікава, як бы тады ставіліся да мяне людзі?.. А сабакі?.. Напэўна, сабакі ставіліся б лепей…

Правільны хлеб :)

Перадкалядная казка

“Хвост” :(

Сёньня ўвечары, як толькі я выйшла з касьцёла, за мной адразу ж увязаўся “хвост” у выглядзе кабеты гадоў пад 50. Я іду – і яна за мной. Я спыняюся на зялёнае сьвятло – і яна стаіць непадалёку. Я паднімаюся на ганак адміністрацыйнага будынку – і яна тут як тут. А навокал – “ні машын, ні людзей”, а толькі сьнег ды ёлкі. Нарэшце я не вытрымліваю і пытаюся:

- У чым справа? Можа Вам патрэбна якая-небудзь дапамога?

- Я не разумею беларускую мову,- сурова адказвае жанчына на польска-беларускай трасянцы. А потым задае мне вельмі цікавае пытаньне:

- А што Вы рабілі ў нашым касьцёле?

У адказ я дастаю мабільнік і пачынаю набіраць першы патрапіўшыся на вочы нумар. І толькі пасьля гэтага жанчына пакідае мяне ў спакоі і сыходзіць. І як мне гэта разумець?..

***

Я прыйду да Вас у вобразе Плачкі, і буду плакаць па тых дзецях, якіх Вы калісьці пакінулі. Памятаеце, тады, на вечарыне ў пана А. Вы пачалі зьбірацца дадому раней за ўсіх, а пан К. спытаў у Вас:

- Пане Л., куды ж Вы так рана зьбіраецеся? Пабудзьце ‘шчэ з намі. У Вас жа дзеці ў хаце ня плачуць…

Пачуўшы пра дзяцей, Вы раптам спахмурнелі і ціха прамовілі:

- Адкуль Вы ведаеце, пан К.? Магчыма, дзесьці й плачуць…

Але ж Вы пайшлі не да іх…

Бог - гэта Любоў. З адсутнасьці Любові нараджаецца няведаньне… сьв.Францішак

Проста думкі...

Беларускі й польскі палітычны і грамадзкі дзеяч, абшарнік Эдвард Вайніловіч, які пабудаваў касьцёл сьв.Сымона і Алены Ў Менску, выступаў фундатарам не толькі касьцёлаў, але і праваслаўных цэркваў, быў заснавальнікам камітэту абароны жыдоў і татараў-мусульманаў у Клецку. Там жа пабудаваў сынагогу. У Макранах — праваслаўную Георгіеўскую царкву, а побач, непадалёку — каталіцкі касьцёл... Але, ці магчыма такое ў наш час?..

На днях спадар Уладзімер Лобач uladzimer напісаў вось такі прыгожы, але вельмі сумны верш:
***
Чатыры чорных жаўнеры
вартуюць Дзьвіну
ад маста да маста.
Мне не стае ні сілы, ні веры
іх падмяніць з паста.
Сыходжу за межы парканаў,
пакінуўшы за сьпіной
варту, раку і крушні дамініканаў.

Ну, я і сказала яму:
- Трэба крушні адбудаваць! Тады ў Вас за сьпіной будзе надзейны дамініканскі тыл :)
А ён у адказ:
- О! Каб паганец адбудоўваў дамініканскія руіны, то гэта было б нешта! А дамінікане аднаўлялі б паганскія капішчы.)))

А я дык і ня супраць. Няхай бы так і было…

Але, на жаль, крыху пазьней, у посьце са знакаваю назваю “Міру-мір!” гаспадар блогу пачаў абурацца:
- Ну чаму ізноў рэлігійная прапаганда ў маім блогу? Я ж свае рэлігійныя перакананьні трымаю пры сабе..
Так што міру ізноў не атрымалася. Напэўна, па маёй віне. Але ж, ці магчыма «трымаць пры сабе» тое, чым ты штохвілінна жывеш?..
***
Сьвяты Францішак быў гатовы аддаць сваё жыцьцё за выратаваньне душы сарацынскага султана:
- Дзеля таго, каб ты паверыў, я кінуся ў агонь, і калі згару ў ім, то ведай, што я паплаціўся за свае грахі, калі ж выйду зь яго жывым і здаровым, ты прызнаеш Хрыста сапраўдным Богам і Збаўцам сьвету.Ніколі раней султан не сустракаў чалавека, які быў бы гатовы дзеля ягонай душы кінуцца ў агонь. Напрыканцы жыцьця ён прыняў хрысьціянства.
***
...а Крыж, як ні дзіўна, і зараз стаіць на тым жа самым месцы… Прычым – нікім не заняты…
http://www.thejourneysproject.com/image-detail.aspx?id=309

Анёл :)

А Вы ведаеце, што я магу ператварыцца ў матылька і лётаць перад экранам тэлевізара, не даючы Вам яго глядзець, калі па ім будуць паказваць Ваш улюбёны фільм? А можа мне лепей ператварыцца у камара? Не. Камара Вы, напэўна, заб’еце. А потым, калі Вы выйдзеце на вуліцу, я падзьму на Вас прахалодным паўночным ветрам і вырву з Вашых рук парасон, а Вы прабяжыце за ім ажно два кілямэтры, але так і ня здолееце яго дагнаць. А пасьля я пральюся на Вас цёплым летнім дожджыкам, ад якога Вы прамокнеце наскрозь. Не, потым Вы не падсушыцеся пад сонейкам, бо я праплыву над Вамі доўгаю шэраю хмаркаю. Так што сонейка вам не відаць. А потым я стану птушкаю. Ой, ну што Вы такое кажаце. Я стану птушкаю ня толькі дзеля таго, каб накакаць Вам на галаву, калі Вы прысядзеце папіць піўка вунь на тую лавачку, што стаіць пад ліпаю. Так. На галаву я Вам, канечне, накакаю, але толькі пасьля таго, як прасьпяваю песеньку. Я вось думаю, у якую птушку мне лепей ператварыцца? У сінічку? Ці мо’ў варону? А мо’ лепей усё ж такі ў бусла? Ну і што з таго, што буслы не сьпяваюць? А ўначы я буду сьвяціць на Вас месяцавым сьвятлом, так што заснуць Вам наўрад ці ўдасца. А шторак жа на вокнах у Вас няма. Падумаць толькі – нават у Парыжы не знайшлося падыходзячай дзеля іх тканіны. Ну вось, Вы ізноў пачынаеце казаць банальнасьці пра ціхіх чарцей, якія водзяцца ў ціхіх беларускіх балотах. А я Вам кажу, што ў іх водзяцца ня ціхія беларускія чэрці, але гарэзьлівыя беларускія анёлы. Ды вось жа я – стаю прама перад Вамі. Вельмі дзіўна, што Вы ня бачыце ні мяне, ні маіх бліскучых сярэбраных крылцаў. Мяркую, Вам трэба тэрмінова зьвярнуцца да акуліста… :)

У Каралеўстве Панны Марыі Сьнежнай

Аказваецца, сьвяты Торвальд Вандроўнік быў кананізаваны

Вось, атрымала такі ліст:

Марына! Сьвяты Торвальд быў кананізаваны... Аб гэтым піша расейская дасьледчыца месяцасловаў Вольга Лосева. Ў сваёй кнізе "Русские Месяцесловы 11 - 14 веков." Издание второе., М., 2003 г. яна індыфікуе яго як Цімафея Полацкага альбо Тура Полацкага. Гэта адбылося пасьля ўсталяваньня ў Полацку япіскапскае катэдры (пасьля ХІ ст.). Але ён не трапіў у Кіеўскія месяцасловы, бо спрацавала супрацьстаяньне Полацака і Кіева. Аўтарка падае досыць шмат сьвятых, якія ня ёсьць сёньня шануемыя.

Дарэчы, аб ранейшым (да Ўладзімірскім) хросьце шмат пісаў і навукова даказаў гэты факт украінскі акадэмік Брайчэўскі. Наогул, і сам Уладзімір ніколі шырока не шанаваўся ў Кіеўскае Царкве як сьвяты... Гэта маскоўская традыцыя і пазьнейшая (ва Ўкраіне) устаўка. Нават ў месяцаслове Трэбніка мітрапаліта Пятра Магілы (можна пераканацца тут: http://www.liturgy.ru/grafics/pmogila3/page.php?p=416 ) яго няма. Я вось тут: http://www.kamunikat.org/belaruskaja_autakefalija.html?pubid=12642 уласны артыкул пераклаў зь украінскае мовы аб гэтым.

Прат. Сяргей

Слова

...Але няхай споўніцца слова, напісанае ў законе іх: зьненавідзелі Мяне дарэмна... (Ян 15,25)
...Тых, хто мяне бяз віны ненавідзяць, больш, чым валасоў на маёй галаве; больш чысьлены, чым косьці, мае ворагі, што несправядліва мяне перасьледуюць. Чаго не рабаваў, мушу аддаваці...(Псальмы 69,5)
...Славіць Цябе буду ў зграмаджэньні вялікім; сярод чысьленага народу хваліць Цябе буду, каб не пацяшаліся нада мною тыя, што бяз віны маёй сталіся ворагамі; каб ня міргалі вачмі між сабою тыя, што бяз прычыны ненавідзяць мяне. Бо не аб супакоі гавораць яны, але проці ціхіх зямлі снуюць здрадлівыя думкі...

Адтуль жа :)

Распарадак дня ў офісе:

9:00 Пачатак працы.

9:30 Прыбыцьцё на працу.

9:45 Перапынак на каву.

11:00 Праверка электроннай пошты.

11:15 Падрыхтоўка да абеду.

12:00 Абед.

14:45 Вылазка ў інтэрнэт.

15:00 Перапынак на гарбату.

16:00 Падрыхтоўка да адыходу дамоў.

16:30 Уход дадому.

17:00 Заканчэньне працы :)

З бугальтарскага форума :)

Заходзяць два сумныя мужчыны ў аўтакраму:
- Дайце, калі ласка, задні бампэр на “дзесятку” і пярэдні на “дзевятку”.
Прадавец выносіць два бампэры.
- А дайце яшчэ тармазныя калодкі.
- На якую машыну?
- А Вы самі як думаеце? :)
***
Міністар начальніку:
- Выклічце маю машыну.
Начальнік намесьніку:
- Выклічце машыну патрона.
Намесьнік дыспэтчару:
- “Кадзілак” шэфу, халера б яго пабрала…
Дыспэтчар начальніку гаража:
- Калёсы нашай малпе! :)
***
Бугальтар упершыню чытае чатырохгадовай дачцэ казку пра Папялушку. Дзяўчынка ў захапленьні ад пачутага. Асабліва ад той часткі гісторыі, у якой гарбуз ператвараецца ў залатую карэту. Раптам яна пытаецца:
- Тата, а вось калі гарбуз ператвараецца ў залатую карэту, гэта клясыфікуецца як даход, ці як павелічэньне кошту маёмасьці ? :)
***
Завяршаецца пэрыяд справаздачаў. У бугальтэрыі – запарка. У паветры павісае пытаньне:
- А колькі месяцаў у гэтым годзе?
Галоўны бугальтар:
- Дзесяць, без падатка на дабаўленую вартасьць… :)

Сьвяты Торвальд Вандроўнік

Успомніла пра яго дзякуючы zhozh

Торвальд Вандроўнік нарадзіўся каля 950г. у паўночнай Ісьляндыі. Яшчэ ў маладосьці ён прысьвяціў сябе вайсковай службе. Зьяўляючыся памочнікам дацкага караля Свэна Вілабародага, Торвальд разам зь ім удзельнічаў у набегах на Ўэлз і Ірляндыю. Падчас вайсковых паходаў вылучаўся ён сярод іншых ваяроў дзіўнымі паводзінамі: усю сваю здабычу Торвальд без шкадаваньня мяняў на палонных, якіх неўзабаве адпускаў дадому.

У Ірляндыі Торвальд упершыню пазнаёміўся з хрысьціянскім вучэньнем. Разважаючы аб пакутах, якія прыняў на Сябе Сын Божы дзеля збаўленьня людзей, вырашыў ён пакінуць каралеўскую службу і прысьвяціць сваё жыцьцё служэньню Богу.

У 980г. у Саксоніі Торвальд прыняў хрост ад біскупа Фрэдрыка, разам зь якім і накіраваўся ў 981г. у родную Ісьляндыю, каб вызваліць сваіх суайчыньнікаў зь цемары паганства і навярнуць у прасякнутую святлом любові ды самаахвярнасьці хрысьціянскую веру. Узрушаныя глыбінёй, багацьцем і веліччу хрысьціянскага вучэньня, вікінгі адзін за адным пачалі прымаць хрост. Неўзабаве ў Ісьляндыі паўстала першая хрысьціянская царква, а колькасьць прыведзеных да сьвятла праўдзівай веры ісьляндцаў усё павялічвалася... Але паганцы, раззлаваныя імклівым распаўсюджваньнем новай рэлігіі, пачалі чыніць перашкоды хрысьціянскім прапаведнікам. На кірмашах у прысутнасьці вялікай колькасьці людзей яны абражалі хрысьціянаў, сьпяваючы зьдзеклівыя прыпеўкі ды прыдумляючы зьняважлівыя жарты. Торвальд, разьюшаны зьдзекамі і кпінамі паганцаў, забіў двух пасьмешнікаў. Наступствы такога ўчынку былі жахлівыя: вырашыўшы адпомсьціць Торвальду, паганцы спалілі ягоную сядзібу ды царкву і забілі шмат хрысьціянаў. Усе прапаведнікі былі вымушаныя пакінуць Ісьляндыю, а Торвальд, даўшы абяцаньне Богу прывесьці да сьвятла хрысьціянскай веры хаця бы адзін народ, ўжо больш ніколі не вяртаўся на сваю Радзіму.

У 986г. Торвальд апынуўся ў Полацку. Згодна з граматай, атрыманай ім ад Канстантынопальскага імпэратарара Васіля ІІ, ён быў прызначаны паўнамоцным прадстаўніком Бізантыі “да рускіх князёў у краінах Усходняй Балтыкі”. Горад Усяслава Чарадзея, Рагвалода і Рагнеды ўразіў прапаведніка сваёй прыгажосьцю. Ён палюбіў ягоных ветлівых жыхароў і вырашыў застацца ў ім назаўсёды. У Полацку ён пабудаваў храм і кляштар сьв.Яна Хрысьціцеля. Тут ён любаваўся хуткабежнымі водамі Дзьвіны ды прахалодным блакітам паўночных нябёсаў. Тут складаў Богу свае палымяныя малітвы. Адсюль вяртаўся ў сваіх успамінах да фіёрдаў Скандынаўскай паўвыспы і роднага ісьляндзкага акіянічнага узьбярэжжа. У гэтым таемным краі з суровымі сьнежнымі зімамі, зь непраходнымі ляснымі гушчарамі, ён знайшоў сваю другую Радзіму. Ён навучыў насельнікаў гэтага краю любіць бліжняга свайго, як самога сябе і верыць ў Адзінага Бога. Тут адпяваў ён пайшоўшых з жыцьця ў 1000г. – Рагнеду і ў 1001г.- Ізяслава. Адсюль і сам пайшоў да Неба ў 1002г., у тым самым, калі хрысьціянства было афіцыйна прызнана ў ягонай роднай Ісьляндыі.

Старажытная скандынаўская “Сага пра Хрост” апавядае: “Торвальд памёр у Русі нападалёку ад Полацку. Там ён пахаваны ў адной гары ў царкве Яна Хрысьцьцеля, і называюць палачане яго сьвятым”. Пэўна, Торвальд Вандроўнік зьяўляецца першым беларускім сьвятым, супольным для каталікоў і праваслаўных. Яшчэ ня знойдзена месца, дзе стаяла царква сьв.Яна, але месцы пахаваньня сьвятых часам цудоўным чынам зьзяюць ды сьвецяцца... Магчыма ў хуткім часе сьвяты Торвальд Вандроўнік будзе кананізаваны і стане апекуном тых беларусаў, якія, як калісьці і ён сам, не па сваёй волі былі вымушаныя пакінуць Радзіму, але, знайшоўшы прытулак у іншых краінах, захавалі ў сваіх сэрцах веру, надзею ды любоў і ніколі не забываліся на родную Беларусь.
***
Мяркую, што менавіта ў Полацку Торвальд раскаяўся ў забойстве двух ісьляндскіх паганцаў, якія "ня ведалі, што робяць"... І маю надзею, што "Айцец дараваў усім"..

:)

На вуліцы вельмі добра. Галоўнае, што ня душна і ня горача. Тэрмомэтар паказвае -25. У хаце таксама 25. Толькі з +…

І што з гэтым рабіць?

У нядзелю паспавядалася, а ў панядзелак ізноў пачала рабіць тое ж самае, аб чым на споведзі шчыра шкадавала. І так кожны раз… А ксёндз ужо напамяць усе мае грахі ведае... :(

Вароты ў Рай

Учора былі зь сястрой на заданьні ў бальніцы. Заходзім у палату, а там мужчына ляжыць на ложку, абдымаючы ноўтбук. Аказалася, што ён - мэханік, а ў бальніцы знаходзіцца ў асноўным дзеля таго, каб спакойна парабіць усе свае справаздачы ды пасьпісваць выкарыстаныя на будоўлю розных аб’ектаў матэрыялы. Мужчына сказаў нам, што ён – праваслаўны, жыве ў вёсцы, і што вясковы бацюшка – ягоны найлепшы сябра. Потым ён павярнуў ноўтбук “тварам” да нас і паказаў нам зь сястрой прыгожую невялічкаю цэркаўку, распавядаючы пры гэтым, колькі ўласных сілаў ды сродкаў ён паклаў на яе будаўніцтва. Ну а калі мы пачалі распытваць у яго, ці прыступае ён да споведзі і да іншых сакрамантаў, мужчына хітравата ўсьміхнуўся і сказаў:
- Ну вось… Ужо і вы загаварылі словамі бацюшкі… Ну навошта мне тая споведзь ды ўсё астатняе? Няма калі мне аб гэтым думаць, і Біблію няма калі чытаць, бо я вельмі заняты чалавек. Лепей я ўжо за ўсе свае грахі адразу адкажу – у тую часіну, калі перад Усявышнім паўстану…
Мы:
- А Вам сорамна ня будзе?
Мужчына:
- А чаго мне саромецца? Я вазьму ноўтбук і пакажу Госпаду той жа фотаздымак, што і вам паказаў. І скажу Яму:
- Вось, Ісусе, гэтаю цэркаўку я пабудаваў уласнымі рукамі. А за матэрыяламі колькі я пабегаў ды паезьдзіў... А плот паглядзі які прыгожы вакол яе паставіў… А брамы … Госпадзе, паглядзі, якія брамы!.. Яны ж нібыта ў Рай вядуць!..
А Бог як пабачыць гэтыя брамкі, дык адразу ж і расчуліцца, і ўсе мае грахі ўмомант прабачыць. І з радасьцю адчыніць для мяне свае вароты – тыя, за каторымі знаходзіцца Рай… :)

Малітва ўначы

Зянон Пазьняк."Сябры"

На скрыжаваньні
Мне заступілі дарогу трое ворагаў
І закрычалі:
- Мы заб'ем цябе, Зянон!
Тут падыйшоў мой сябра
І ворагі змоўклі.
Але сябра ўбачыў, што ворагаў трое, - сказаў:
Абодвух заб'юць, -
І перайшоў на іх бок.
Тым часам падыйшоў другі сябра.
Але ўбачыў, што іх чацьвёра, - сказаў:
- Ты павінен мяне зразумець, -
І стаў на бок чатырох.
У гэты час напаткаў мяне трэці сябра.
Але ўбачыў, што іх пяцёра, -
Без слоў перабег да пяцёх.
Тады я сказаў сябрам:
- Глядзіце: трое іх, трое вас, я - чацьвёрты,
Хіба дазволіце ворагам забіць свайго радака?
- Не дазволім! - Дружна сказалі сябры.
І ворагі адступілі.
Так мы і разышліся з таго скрыжаваньня:
Ворагі сабе, мы - сабе.
Толькі з тае пары
Я стаў вельмі асьцярожы з сябрамі
Да першага скрыжаваньня.

1983г.

Усё пачыналася з Залатой Горкі...

-А ты памятаеш, як усё пачыналася?

-Так, памятаю. Усё пачыналася з Залатой Горкі…

Сёньня адбылася сустрэча залатагорскіх “зуброў”, “вэтэранаў” і іншых людзей, маладосьць якіх прыпала на суровыя 1990-е – пачатак 2000-х гадоў, і хрысьціянскае жыцьцё якіх, па волі Божай, выкоўвалася і загартоўвалася, нібыта сталь у горне, ў сьценах Менскага касьцёле сьв. Роха (сьв.Тройцы) на Залатой Горцы. На фотаздымку можна пабачыць тых, хто вытрымаў сустрэчу да канца :) А арганізавалі гэтае цудоўнае мерапрыемства сястра Марцаліна, ОР і пані Марыя Скуратовіч.

Памятаю, як я пазнаёмілася з Марыйкай, якая заўсёды ўмела ўсё і ўсіх арганізаваць. Памятаю, зь якой сур’ёзнасьцю яна ўзялася за маё “сапраўднае каталіцкае выхаваньне” :) Памятаю, як напачатку 90-х мы нават начавалі ў касьцёле, змагаючыся за ягонае вяртаньне вернікам. Як вячэралі на хорах рыбнымі кансэрвамі з хлебам, а потым уначы намі павячэралі свае ж “каталіцкія” камары :) Памятаю, як ладзілі першую пілігрымку ў Будслаў, як начавалі ў вёсцы на сене разам зь вясёлымі вясковымі мышкамі, а той-сёй вельмі прагнуў пайсьці ў мясцовы клюб на дыскатэку, і ад такога прагненьня ды й ад піску неўгамонных мышак так і ня здолеў заснуць ажно да раніцы. Памятаю нашую першую працэсію на Сьвята Божага Цела. Тады нашыя спрытныя бабці “вылавілі” ля касьцёла мяне і яшчэ трох дзяўчат, і апранулі нас, як нявест, у белыя сукенкі і вэлюмы. А потым, пасьля заканчэньня працэсіі, мы не пасьпелі сесьці у касьцельны аўтобус, і былі вымушаныя ісьці праз увесь горад у падвянечным адзеньні. А людзі глядзелі на нас ва ўсе вочы і зьдзіўлена казалі: “Ой! Глядзіце! Нявесты зьбеглі ад сваіх жаніхоў!” :) Памятаю наш першы Велікодны Каталіцкі Фэст, на які мы зьбіралі грошы, ходзячы па прыватных фірмах і распавядаючы людзям пра Хрыста, наш першы Фэстываль духоўнай музыкі ў Магілёве, нашыя хатнія сьпеўкі ды пасядзелкі і яшчэ шмат, шмат чаго. Цудоўны быў час… Вялікі дзякуй усім, хто дапамог мне ў яго вярнуцца… Шкада толькі, што вяртаньне тое доўжылася ўсяго адзін зімовы вечар…

Дарога ў Эмаўс

...У той жа дзень двое зь іх ішлі ў сяло, што ў шэсьцьдзесяцёх стадыях ад Ерузаліму, званае Эмаус, і гутарылі між сабою аб усіх гэтых здарэньнях. І сталася, як гутарылі яны ды разважалі між сабою, вось Сам Ісус, падыйшоўшы, пайшоў зь імі; але вочы іх былі стрыманы, дык не пазналі Яго. (Лк.,24:13-15)

На пачатку, як і напрыканцы – дарога ў Эмаўс, і ўсе нашыя шляхі яднаюцца зь ёй. Спадарожнікі ў блуканьнях, мы ідзем, ахопленыя трывогаю, у той час, як закон, прарокі, псалмы і сам Хрыстос побач з намі. Але мы не пазнаем Яго ў ламаньні хлеба. Нашае заблукаўшае сэрца саграваецца, усе дарогі сьвету яднаюцца – на гэтым шляху. Ісьці і вяртацца ў Эмаўс. І сустрэча ўвечары зь Незнаёмцам. Застанься з намі, сябра . Пане, нам так добра з табой! Але Незнаёмец зьнікае, адпраўляючы нас да нашых братоў. (Ж.-Р.Бушэ, ОР, "Ідзі за мной").

***
В начале, как и в конце – дорога в Эммаус, и все наши пути сливаются с ней. Спутники в скитаниях, мы идём, в плену смятения, в то время, как закон, пророки, псалмы и сам Христос рядом с нами. Но мы не узнаём Его в преломлении хлеба. Наше заблудившееся сердце согревается, все дороги мира соединяются – на этом пути. Идти и возвращаться в Эммаус. И встреча вечером с Незнакомцем. Останься с нами, друг. Господин, нам так хорошо с тобой! Но незнакомец исчезает, посылая нас к нашим братьям. (Ж.-Р.Буше, ОР, "Следуй за мной").

Déjà vu ?

...Трываласьць і працьвітаньне дэмакратый – якога бы тыпу і ступені разьвіцьця яны ні былі, залежаць ад мізэрнай тэхнічнай дэталі – ад працэдуры выбараў. Усё астатняе – другаснае. Калі працэдура наладжана правільна, калі яе вынікі праўдзівыя – ўсё добра; калі не – краіна гіне, якім бы выдатным ні было ўсё астатняе. У пачатку І-га стагодзьдзя да Раства Хрыстова Рым – магутны, заможны, ў яго няма ворагаў. Але, ня гледзячы на гэта – ён на мяжы краху, бо ўпарта прытрымліваецца бязглуздай выбарчай сыстэмы. А сыстэма бязглуздая, калі яна ілжывая. Галасаваньне адбывалася ў Рыме. Грамадзяне, якія жылі ў правінцыі, не маглі ў ім удзельнічаць, ня кажучы ўжо аб тых, хто быў расьсеяны па ўсяму “рымскаму сьвету”. Правесьці выбары нармальным чынам было практычна немагчыма, таму даводзілася іх фальсыфікаваць. Дзеля гэтага кандыдаты наймалі банды – з вэтэранаў арміі, з цыркавых атлетаў, якія браліся ўскрываць урны. Без падтрымкі добрасумленных выбраў дэмакратычныя ўстановы павісалі ў паветры. У паветры павісалі і словы. Рэспубліка была толькі словам...

Зіма

Верш Алеся Спіцына

Мая душа не нараджала колас,
Пакуль яе да мяса не ўзараў.
Калі сарваў свой апярэтны голас
Я ад душы нарэшце заспяваў...

Мне шмат гадоў і не малы я днямі,
А пачынаю з чыстага ліста.
Я з абразоў садраў парчу і камні,
Каб мне за імі не забыць Хрыста...

Так! Многагрэшны я ў сваім штукарстве -
Пра што мне марыць і аб чым маліць?
Хай годныя раздзеляць Валадарства,
А мне б з Табою раны раздзяліць!

***
"Я з абразоў садраў парчу і камні,
Каб мне за імі не забыць Хрыста..."

Я таксама паціху "зьдзіраю"... А людзі зьдзіўляюцца: "Навошта ты гэта робіш?" І намагаюцца іх ізноў туды "прыляпіць", мяркуючы, што так будзе "прыгажэй"...

Лета, лясны чалавек і гарадзкая фэя :)