Мінулае легіянэрскае заданьне выконвалі зь сястрой Аняй на вакзале. Сустрэлі паэтку са Слоніма, і я больш за гадзіну слухала даволі неблагія рэлігійныя, палітычныя і лірычныя вершы. Шкада толькі, што ўсе яны былі напісаныя па-расейску. А яшчэ аказалася, што паэтка, ў вольны ад напісаньня вершаў час, вельмі любіць складаць і разгадваць красворды, рэгулярна глядзіць перадачу “Поле цудаў” і вось ужо 11-ы год марыць сустрэцца зь яе вядучым Паўлам Якубовічам. Яна і падарункі яму дасылае, і лісты піша, а ён так не разу і не запрасіў яе на перадачу…
Сястра Аня таксама любіць вершы, але яна вельмі актыўны чалавек. Пакуль я размаўляла з паэткаю, сястра пасьпела ахапіць легіянэрскаю працаю ледзьве не ўсю вакзальную моладзь…
А потым з намі захацеў паразмаўляць даволі прыстойны з выгляду мужчына. Але неўзабаве высьветлілася, што ён знаходзіцца “пад шафэ”, хутчэй нават пад цяжкім, чым пад лёгкім… Мужчына пачаў патрабаваць “прадаўжэньня банкету”, але ж праз пару хвілінаў размовы ўсё ж такі ўсьвядоміў, што мы - каталікі ,і сказаў: “Тады давайце пойдзем у касьцёл!”. Мы яшчэ хвілінаў 10 угаворвалі яго, каб ён ехаў дадому…
Сёньня ўвечары таксама ідзем на вакзал… :)
Комментариев нет:
Отправить комментарий