Вывесіла тут на днях нашаніўскі артыкул “Мінская спадчына” зноў бярэцца за кляштар бернардзінцаў і касцёл св.Язэпа”, а спадар Сяржук – каталік з БХД, напісаў пад ім вось такі камэнтар: “Я так мяркую, што былы мэр Паўлаў страціў здароўе ня проста так. Хто наступны асьмеліцца ўзьняць руку на сьвятыню?”
Ой, вельмі складаная гэтая тэма для мяне... Так, мэр страціў здароўе… Але ж два вельмі актыўных каталіка, якія змагаліся за вяртаньне касьцёла, таксама яго страцілі… і… памерлі… ўжо ў мінулым годзе… Пан Мар’ян і пані Яна… Мар’яну было за 60, Яні – 49. Сястра Яна была актыўнаю легіянэркаю. На працягу некалькіх год яна цяжка хварэла, але ж трымалася вельмі мужна: ледзьве ні да апошняга дня езьдзіла на каталіцкія фэсты і ўдзельнічала ў рэкалекцыях. Напэўна, толькі Пан Бог мог даць такія сілы і такую мужнасьць цяжка хвораму чалавеку…
А пан Мар’ян быў вельмі загартаваным і фізычна здаровым чалавекам. У любое надвор’е ён мог гадзінамі стаяць ля касьцёла без капелюша, даволі лёгка апрануўшыся, і трымаць крыж. Ён памёр у той дзень, калі пахавалі Яну… Напэўна… Бо ён жыў адзін у сваёй кватэры, і яго знайшлі там толькі празь некалькі дзён, ужо нежывым… Ведаю, што пан Мар’ян пачуваўся вельмі самотным. Ён сам неаднойчы казаў мне аб гэтым… Напэўна, Пан Бог вырашыў, што на Небе яму будзе нашмат лепей…
Цяпер у тых, хто змагаецца за вяртаньне касьцёла, на Нябёсах ёсьць два новых заступніка - Мар'ян і Яна… Вечная ім памяць…
***
Пішу пра ўсё гэта таму, што мне самой вельмі-вельмі нявесела…
Комментариев нет:
Отправить комментарий