Разважаньні мэлянхоліка пра халерыкаў

Навокал адны халерыкі… А што ж рабіць няшчаснаму мэлянхоліку ў такім атачэньні? Невядома…

Начальнік залятае раніцай да мяне ў кватэру (а я часова працую ў хаце). Задае пытаньне, і пакуль я над ім думаю, абягае хату ўздоўж і ўпоперак разоў дзесяць. Заадно робіць заўвагі наконт не памытага хамяка, ня выцертага пылу і не прыбранага посуду. Потым выкладвае на стол прынесеныя прысмакі, запальвае пліту, ставіць імбрык, гатуе каву для мяне і для сябе, распавядае пра апошнія навіны. (А я каву ня пью, бо ў гэты час думаю над пастаўленым пытаньнем :). Крыху пад’еўшы, папіўшы і памыўшы за сабой посуд, начальнік пераходзіць да культурнай часткі праграмы. Ён сядае ў фатэль, зграбае ўсе каталіцкія часопісы, якія ляжаць у мяне “на відным месцы”, чытае іх. Абмяркоўвае са мной прачытанае (а я ўсё думаю над ягоным пытаньнем…) і адначасова пасьпявае адказваць на тэлефонныя званкі, якія не спыняюцца ні на хвіліну. Потым ён глядзіць на гадзіньнік, кажа, што яму ўжо трэба бегчы, бярэ з сабой найбольш спадабаўшыеся часопісы і ляціць да дзьвярэй. Адказ на сваё пытаньне ён выслухоўвае, бегучы па лесьвіцы (дарога ж доўгая – з чацьвёртага па першы паверх, як-ніяк :) А вылятаючы з пад’езда ён крычыць мне: “Вялікі дзякуй!..” Ну а маё “калі ласка” “даганяе” яго тады, калі ён ужо заводзіць машыну… І ўся гэтая сустрэча доўжыцца ня больш за 10 хвілінаў. Затое мне потым даводзіцца паўдня прыходзіць у сябе…

Цікава, каму ўсё ж такі лягчэй крыху падкарэктаваць свой характар: халерыку ці мэлянхоліку? Напэўна, халерыку нашмат прасьцей рабіць усё больш павольна, чым мэлянхоліку – паскорыць тэмп свайго жыцьця…