Мэтад падвойнага запісу :)

Ну вось, пачала я ўжо з 24 жніўня дубляваць у Жывым Журнале ўсе запісы, папярэдне зробленыя ў гэтым блогу. Буду карыстацца мэтадам падвойнага запісу... Як у бухгальтарскім уліку... Па дЭбету ў мяне будуць запісы ў http://emieryka.blogspot.com/, а па крЭдыту - ў http://emieryka.livejournal.com/. Абодва рахункі будуць актыўна-пасыўнымі. Ну а сальда - як калі атрымаецца. А інвэнтарызацыя артыкулаў і камэнтароў будзе адбывацца не радзей, чым раз у месяц. Ну а па завяршэньні году трэба будзе абавязкова скласьці балянс і распрацаваць уліковую палітыку на наступны год. А яшчэ не забыцца зрабіць зьверку разьлікаў з пастаўшчыкамі і падрадчыкамі, з пакупнікамі і заказчыкамі, а таксама з рознымі дэбэторамі і крэдыторамі... :)

Рэкалекцыі ў Баранавічх (частка 1)

У м.Баранавічы у Доме Сьвятой Тройцы з 27.08.09 па 30.08.09 праводзіліся спэцыяльныя штогадовыя рэкалекцыі для легіянэраў - з начным чуваньнем, днём цішыні, легіянэрскімі малітвамі, цікавымі канфэрэнцыямі, духоўнымі размовамі, якія часам пераходзілі ў размовы задушэўныя :) і г.д. Нажаль, мне ўдалося паўдзельнічаць у рэкалекцыях толькі адзін дзень і адну ноч. А потым я мусіла зьехаць, бо душа чамусьці прагнула не рэкалекцыяў са строгім распарадкам дня і адпаведным рэжымам, але свабоды. А да ейных памкненьняў заўсёды варта прыслухоўвацца.

Вось некалькі фотаздымкаў зь месца падзеяў:

На 1-м - Дом Сьвятой Тройцы. Тут жывуць манахі-вербісты і праводзяцца розныя рэкалекцыі. У Доме можна замовіць Вячыстыя Сьвятыя Імшы - кожны дзень адпраўляецца 7 Імшаў аб здароўі і дабраславеньні для жывых, альбо аб вечным супакоі для памерлых.

На 2- айцец Юрый нібыта кветка сярод кабетак :)

На 3-м - Панна Марыя стаіць ля Дома Сьв. Тройцы.
На 4-м- Укрыжаваны Езус.

Рэкалекцыі ў Баранавічх (частка 2)

На фотаздымках - сучасная каталіцкая архітэктура: касьцёл Маці Божай Фацімскай у Баранавічах. Вечар.

На апошнім фотаздымку - спэцыяльны пакойчык для бацькоў зь немаўляткамі. У сучасных касьцёлах прадугледжана нават такое...

Разважаньні мэлянхоліка пра халерыкаў

Навокал адны халерыкі… А што ж рабіць няшчаснаму мэлянхоліку ў такім атачэньні? Невядома…

Начальнік залятае раніцай да мяне ў кватэру (а я часова працую ў хаце). Задае пытаньне, і пакуль я над ім думаю, абягае хату ўздоўж і ўпоперак разоў дзесяць. Заадно робіць заўвагі наконт не памытага хамяка, ня выцертага пылу і не прыбранага посуду. Потым выкладвае на стол прынесеныя прысмакі, запальвае пліту, ставіць імбрык, гатуе каву для мяне і для сябе, распавядае пра апошнія навіны. (А я каву ня пью, бо ў гэты час думаю над пастаўленым пытаньнем :). Крыху пад’еўшы, папіўшы і памыўшы за сабой посуд, начальнік пераходзіць да культурнай часткі праграмы. Ён сядае ў фатэль, зграбае ўсе каталіцкія часопісы, якія ляжаць у мяне “на відным месцы”, чытае іх. Абмяркоўвае са мной прачытанае (а я ўсё думаю над ягоным пытаньнем…) і адначасова пасьпявае адказваць на тэлефонныя званкі, якія не спыняюцца ні на хвіліну. Потым ён глядзіць на гадзіньнік, кажа, што яму ўжо трэба бегчы, бярэ з сабой найбольш спадабаўшыеся часопісы і ляціць да дзьвярэй. Адказ на сваё пытаньне ён выслухоўвае, бегучы па лесьвіцы (дарога ж доўгая – з чацьвёртага па першы паверх, як-ніяк :) А вылятаючы з пад’езда ён крычыць мне: “Вялікі дзякуй!..” Ну а маё “калі ласка” “даганяе” яго тады, калі ён ужо заводзіць машыну… І ўся гэтая сустрэча доўжыцца ня больш за 10 хвілінаў. Затое мне потым даводзіцца паўдня прыходзіць у сябе…

Цікава, каму ўсё ж такі лягчэй крыху падкарэктаваць свой характар: халерыку ці мэлянхоліку? Напэўна, халерыку нашмат прасьцей рабіць усё больш павольна, чым мэлянхоліку – паскорыць тэмп свайго жыцьця…

Хто я :)

Вясёлыя (і ня надта вясёлыя) гісторыі

Неяк цёця папрасіла мяне купіць для яе алтайскага мёду дзеля паляпшэньня здароўя. А ён у Менскім Палацы мастацтваў прадаваўся. Заходжу я туды пасьля імшы на Залатой Горцы і "па інэрцыі" пачынаю размаўляць з прадаўцом-расейцам па-беларуску. А ён цікавы такі - з манікюрам, падфарбаваны... Слухае мяне і, здаецца, ўсё разумее, а потым раптам кажа:

- О-о-о!.. Пани к нам с Польши приехала?.. А я там тоже не раз бывал - в Варшаве, и в Кракове... Кстати, у Вас чудесный краковский акцент... :)

***
На днях тэлефаную я ў Гародню, каб пагаварыць з тамтэйшым кіраўніком адной каталіцкай арганізацыі. Задаю яму пытаньні па-беларуску і ўважліва слухаю адказы па-польску. Дзякуй Богу, мы даволі добра разумеем адзін аднаго. Хвілінаў праз дзесяць такой дьвюхмоўнай ідыліі мой суразмоўца нечакана кажа (па-польску, натуральна):

- А цяпер давайце пагаворым пра Вышыя польскія карані... :О

***
Нядаўна я і яшчэ адна сястра размаўлі зь дзьвюма дзяўчынкамі, якія "тусаваліся" ля Чырвонага Касьцёла: я - па-беларуску, сястра - па-расейску. Дзяўчынкі зь цікавасьцю нас слухалі (і мы іх таксама), а потым адна зь іх спытала:

- Скажите пожалуйста, а вы иностранки? А из какой страны вы приехали? :)

***
Аднойчы размаўляла я зь вельмі прыемнай кабетай сталага веку. А было гэта ў адным заходнебеларускім мястэчку. Кабета на цудоўнай трасянцы распавяла мне пра тамтэйшы касьцёл і параіла зьвярнуцца да мясцовага ксёндза, каб удакладніць некаторую інфармацыю.

Я:
- Дык а ксёндз жа ў Вас паляк. А я польскую мову збольшага разумею, але ж гаварыць па-польску, нажаль, не магу.
Кабета:
- Нічога страшнага! Можаце размаўляць зь ім так, як і са мной - па-простаму! Ксёндз усё зразумее...

Падарожжа ў Смаргонь (частка 3, сумная)

Затое трэцяя частка падарожжа атрымалася вельмі сумнай. Калі я вярталася ў Менск, у вакно электрычкі нехта кінуў камень (ня ў тое, ля якога я сядзела, але побач). Хлопцу, які ля яго драмаў, дзякуй Богу, нічога не пашкодзіла. А ў вагоне былі міліцыянты. Яны адразу ж патэлефанавалі ў Аляхновічы (бо камень шпурнулі менавіта ў тых мясьцінах) і склалі пратакол, а таксама запісалі паказаньні і адрасы сьведкаў. Міліцыянты сказалі, што на чыгунцы такое часта здараецца, і бывае, што людзям нават разьбівае галаву ды твар...

А хлопец гэты перасеў на іншае месца і там заснуй ды праехаў свой прыпынак. А тут якраз зьявіліся кантралёры. Дык яго яшчэ і аштрафавалі за гэта. А аб тым, каб кампэнсаваць яму маральны ўрон, ніхто і не падумаў... Праўда кантралёрка, калі яго штрафавала, дык вельмі выбачалася... А ён сказаў, што больш увогуле на цягніках езьдзіць ня будзе - з-за атрыманага стрэсу. Вось такое яно жыцьцё "ў палосачку"...

Падарожжа ў Смаргонь (частка 1)

Учора езьдзіла я ў Смаргонь. Выбралася з хаты так, каб пасьпець на імшу на 18 гадзінаў у тамтэйшым касьцёле, а заадно там жа і паспавядацца. Спачатку даехала электрычкай да Маладэчна, а там перасела на дызэль, які ідзе да Гудагаю. Выйшла на станцыі ў Смаргоні, агледзелася - а касьцёла нідзе і не відаць. Я тады спытала ў мясцовай кабеты, як мне да яго дабрацца. Кабета, убачыўшы мяне, вельмі ўзрадвалася, бо падумала, што я манашка :) Аказалася, што іхнюю сястру Агату пераводзяць у Ліду, а на ейнае месца мусіць прыехаць іншая сястра. Вось
кабета і прыняла мяне за яе :)

Да касьцёла мы паехалі на аўтобусе. Спадарыня (яе завуць Франя, альбо Франьцішка) вырашыла набыць мне ў якасьці падарунка квіток :) і нізавошта не пажадала ўзяць за яго грошы. Вось такія файныя людзі жывуць у Беларусі :)

Смаргонскі касьцёл цяпер зачынены на рамонт, таму набажэнствы адбываюцца ў Каталіцкім моладзевым цэнтры (араторыі), які ўражвае і сваімі памерамі, і абсталяваньнем.

У парафіі служаць айцы Салезіяне Дона Боско - кс. Аляксандар Мятліцкі і кс. Зьдзіслаў Вэдэр.

Айцец Аляксандар родам з Барунаў. Але пра гэта я даведалася толькі сёньня. А ўчора я ў яго паспавядалася і ў якасьці навукі пачула вельмі неабходныя для мяне словы. І да мяне нават тое-сёе дайшло... :) (Менавіта тое, што доўгі час чамусьці не даходзіла).

Я ведаю, гэта Панна прывяла мяне ўчора ў Смаргонь. А пачыналася ўсё 29 чэрвеня менавіта з Барунаў...
***
На 1-м, 2-м, 3-м і 5-м фотаздымках - Смаргонскі касьцёл сьв. Арханёла Міхала ў рыштаваньнях.

На 4-м фотаздымку - вялікі Крыж і маленькі Ленін.

На 6-м і 7-м фотаздымках - Моладзевы цэнтр знутры і звонку.

Падарожжа ў Смаргонь (частка 2)

А гэта Смаргонская царква. Пабудаваная яна ў вельмі прыгожым месцы, якое натхняе на напісаньне карцінаў. А тым, хто да маляваньня ня здольны, застаецца задавальняцца фотаапаратам і фотаздымкамі, на жаль...

У прадчуваньні восені - 2

На 1-м фотаздымку - зіма ў мініятуры, на 2-м і 3-м - пчолка Майя, на 4-м - самота, на 5-м - справа павучыных "рук", на 6-м - каханьне на зямлі, на 8-м - кветкі замест сьнегу, на 9-м - яблычкі з Раю :)

У прадчуваньні восені - 1

На 1-м фотаздымку - абляпіха, на 2-м - жамяра пад сонцам, на 3-м і 4-м - сынхроннае плаваньне, на 7-м і 9-м - працалюбівыя чмялі :)

Гадзіньнік на кароткім ланцужку :)

Вось тут малады чалавек пытаецца, хто якія гадзіньнікі носіць:

http://pustasloy.livejournal.com/221394.html

Дык я свой таксама сфатаграфавала і выставіла на ўсеагульны агляд.

КУПЛЯЙЦЕ БЕЛАРУСКАЕ! :)

Сумнае...

Дырэктар падарыў мне на дзень нараджэньня букет, у якім было некалькі жоўтых кветак. А жоўты колер - гэта ж колер расстаньня. Дык я ўсё хадзіла вакол букета і думала: а з чым жа гэта (ці з кім) мне давядзецца разьвітацца? Няўжо з дырэктарам?

Неўзабаве высьветлілася, што разьвітацца я мушу пакуль што толькі з зарплатаю... :( Не, не з усёй, а з 16,666... %. Але ж гэта таксама вялікая сума...

Нарэшце крызіс дабраўся і да нашага невялічкага прадпрыемства...
***
А яшчэ мне сьпіна так жахліва баліць... Немагчыма ні сядзець, ні стаяць, ні ляжаць... Першы раз яна мне забалела ўвесну. Прычым адразу пасьля таго, як мы схадзілі "ў разьведку"да камуністаў... А што ж зараз паслужыла прычынай? Невядома... :(

Сьцяг і Герб

Я вось у сувязі з падзеямі ў Івянцы ўспомніла сустрэчу Папы Рымскага Яна Паўла ІІ з моладзьдзю, якая адбывалася 6-10 верасьні 1995г. у Loreto. Тады нашая беларуская дэлегацыя ішла пад бел-чырвона-белым сьцягам - і для ўсіх гэта было цалкам натуральным. А італьянцы паталіся:
- А чый гэта такі прыгожы сьцяг? -А што гэта за краіна?
- Беларусь! - горда адказвалі мы.
Але італьянцы перакладалі слова Беларусь як Прыгожая Русь, бо па-італьянску bella-гэта прыгожая... Дык тыя, хто акрамя беларускай ведаў яшчэ і іншыя мовы :), праводзілі зь імі тлумачальна-адукацыйныя размовы...
***
У мяне яшчэ і такая вось хустачка захавалася з выявамі сьцягоў тых краінаў, прадстаўнікі якіх удзельнічалі ў сустрэчы. Такія хустачкі тады ўсім падарылі - і на іх ёсьць бел-чырвона-белы сьцяжок (ён разьмешчаны зправа ўверсе).

А такую Пагоню-магніт можна набыць нават у дзяржаўнай краме... :)
***
Прабачце, што не адпрасавала хустку перад тым, як яе фатаграфаваць :)

Царква ў мястэчку Краснае

Я тут учора нават сьвечку пад абразом Панны Марыі паставіла і набыла для Легіёну некалькі вось такіх іконак з малітваю. Гэта плач Езуса Хрыста аб абортах. Уражвае...