Пілігрымка ў Гудагай (працяг)

Учора як толькі я выйшла зь цягніка ў Гудагаі, да мяне адразу ж зьляцеліся з усіх бакоў мытнікі ды памежнікі. Яны пачалі вывучаць мой пашпарт ды распытваць, што я зьбіраюся рабіць у Гудагаі, маючы менскую прапіску... :) Неўзабаве высьветлілася, што яны нічога ня ведаюць ні пра фэст, ні пра касьцёл... Памежнікі запатрабавалі ў мяне адмысловую паперу -
дазвол на знаходжаньне ў памежнай зоне. А я ж пра яе ніколі нават і ня чула... Сказалі, што такая папера каштуе 6 тысячаў, і яе можна набыць у любым аддзяленьні Беларусьбанку. Але, дзякуй Богу, на першы раз мне дазволілі прайсьці ў "зону" безь яе.

Ад станцыі да касьцёла трэба ісьці пешшу каля 7 кілямэтраў. Але адна мясцовая кабета, якая таксама сьпяшалася ў касьцёл, спыніла на трасе машыну, кіроўца якой аказаўся вельмі прыемным маладым чалавекам. Спадарыня спачатку запіхнула ў машыну мяне, потым улезла сама, і мы пасьпяхова дабраліся да касьцёла.

А назад я вярталася пешшу. Ішла ўздоўж шашы больш за паўтары гадзіны і, напэўна, ўлезла ў нейкую атрутную траву і вельмі моцна паапякала сабе ногі. Дык зараз правая нага зрабілася ўся ярка-чырвоная і гарыць так, нібыта я ўступіла ёй у пекла. І тэмпература ў мяне паднялася... Вось такая пакутная пілігрымка атрымалася...