Ружанец

Я амаль заўсёды, калі іду куды-небудзь пешшу (ці нават еду ў транспарце), дык малюся "на хаду" Ружанец, альбо іншыя малітвы-разважаньні. Дзеля гэтага трымаю ў руках маленечкі драўляны ружаньчык, які складаецца з крыжыка і 10 пацерак, альбо "кручу" свой ружанцовы пярсьцёнак. Карацей кажучы, стараюся маліцца так, каб гэта нікому асабліва ня кідалася ў вочы. Але апошнім часам я ўсё часьцей пачала задумвацца: а ад каго ды ад чаго я хаваюся? І каго, ці чаго я баюся? Мы ж жывем у хрысьціянскай краіне. Але ж нашая хрысьціянская прысутнасьць у Менску ня надта й заўважная... Ну, добра, што браты-манахі, сёстры-манашкі ды некаторыя сьвятары ходзяць у габітах, і людзям ёсьць да каго зьвярнуцца. Але ж мы, тэрцыярыі, нічым не вылучаемся з агульнай масы людзей. Я дык толькі паясок адпаведны нашу. І ўсё...

Вось ішла я так сёньня пасьля вечаровай імшы па праспэкту, разважала сама з сабою, а потым дастала з торбачкі нармальны, клясычнай велічыні ружанец, які складаецца зь 5 частак, і пачала на ім маліцца (ня ўслых, натуральна, а пра сябе :). Людзі, канечне, зьвярталі на мяне ўвагу і імкнуліся разгледзець, што я трымаю ў руках. Але Панна Марыя падтрымала мяне, і дапамагла мне вытрываць да канца малітвы. Я цяпер заўсёды буду так маліцца . І спадзяюся, што Ружанцовая Панна Марыя мне абавязкова ў гэтым дапаможа :)

***
На здымку: Вось такі агромісты ружанец вісіць на сьцяне Барунскага касьцёла.