А хіба можна на такой забруджанай нецэнзуршчынай мове размаўляць з Госпадам?

…Большасьць свайго часу пані Івона праводзіць у Чырвоным касьцёле.

- За гэтыя два дзесяцігодзьдзі я так прывыкла, - прызнаецца яна, што інакшага жыцьця сабе не ўяўляю. Я люблю бываць у касьцёле, дапамагаць людзям, адказваць на іх шматлікія пытаньні… Памятаю, летам было. Прыбіраю галоўны алтар, дзьверы храма адчыненыя, заходзяць людзі, разглядаюць абразы і ў мяне пачынаюць распытваць… Я расказала ім гісторыю касьцёла, прыпомніла, як напачатку 90-х вярнулі храм вернікам, прыстасаваны перад гэтым пад Дом кіно, пра фундатара Эдварда Вайніловіча і яго памерлых дзяцей расказала, да мэмарыяльнай таблічкі падвяла, і тады яны пытаюць: «А на каком языке у вас служба идёт?» “На беларускай мове, на польскай, лацінскай, італьянскай…”, - адказваю. «А почему не на русском?..» - перабіваюць яны мяне. “А хіба можна на такой забруджанай нецэнзуршчынай мове размаўляць з Госпадам?”. «А я об этом и не подумал…», - адказаў за іх мужчына, і ўсім стала неяк няёмка…

Вытрымка з артыкула “Жанчына з Крыжам”, надрукаванага ў часопісе “Дыялёг” .