Абсалютная пакора – гэта галеча сэрца, якое ў прысутнасьці Ісьціны адчувае сябе такім маленькім, і ў той жа час такім абароненым і ахутаным такой моцнай Боскай апекай, што лягічна ня можа спадзявацца нічога атрымаць ад людзей. Яно становіцца такім мудрым, каб зразумець, што ніякі дар, нават дар любові, ня варты таго, каб уздыхаць аб ім. Яно вызваляецца ад нясьмелых спробаў “здавацца” і прэтэнзіі “быць”. Малады ці стары, прыгожы ці выродлівы, здаровы ці хворы, любімы ці нелюбімы - усё гэта ня мае аніякага значэньня. Дасканалы францішканін не зацікаўлены ў сабе. Ён з сардэчным і ўсьмешлівым раўнадушшам ставіцца да свайго ўбоства. Ён не зьдзіўляецца і не засмучаецца з-за яго. Усё ягонае жыцьцё сканцэнтравана ў моцнай, палаючай волі, накіраванай на служэньне Богу. На гэтай вышыні, калі ўсе межы эгаізму перакуленыя, душа па-сапраўднаму свабодная. Яна бязьмежна пашыраецца ва ўсім створаным, якое зьяўляецца ўтульным домам любячага Айца, дзе ў кожнага ёсьць сваё месца і свае абавязкі.
(Августин Джемелли. "Францисканство")
Комментариев нет:
Отправить комментарий