Для ўсіх, хто любіць "цягнуць валынку" :)

"Валынка" Ёгана Сэбастыяна Баха.

Твор задуманы як перайманьне гучаньня народнага духавога інструмэнту, распаўсюджанага сярод многіх народаў сьвету. Валынка (а па-нашаму - дуда) ўяўляе сабой скураны мех (рэзэрвуар паветра); валыншчык (дудар) трымае валынку падпахай і моцай свайго дыханьня напаўняе мех паветрам. Адна з трубак валынкі пастаянна цягне басовы танічны ці квінтавы гук (адсюль выраз: “цягнуць валынку” – гаварыць нешта манатоннае ці рабіць штосьці бясконца доўгае). На іншых трубках, забясьпечаных адтулінамі, выканаўца найграе мэлёдыю. Вось і тут у партыі левай рукі (амаль паўсюль) ніжні голас імітуе гучаньне басовага гуку валынкі. Таму гэтыя ламаныя актавы трэба імкнуцца выконваць legato і вельмі вязка . Мэлёдыя, якая нагадвае найгрыш валынкі, даручана верхняму голасу. Выключэньне складаюць т.т. 3,4,7,8 і 20. Заключаны ў іх музычны матэрыял натуральна разглядаць як своеасаблівыя рэплікі “ад аўтара”. Гэтыя ўнісонныя фразы добра гучаць у адценьні piano.

Л.Ройзман (пераклад мой :)